Na ons vertrek uit Cartagena zijn we naar een nabijgelegen baaitje op een schiereiland gevaren, Baru. Daar brachten we een rustige nacht door, en de volgende morgen vertrokken we naar de wat verderop gelegen Rosario eilanden, en na terug een kort uurtje varen ankerden  we voor Isla Grande.

Een leuk eilandje, omdat er geen auto’s op rijden, en er geen wegen zijn maar enkel wandelpaden. Het eiland met de 2 dorpjes erop gaf een wat triestige indruk, maar we konden wel wat groenten en fruit kopen.  Zie Ilse’s blog voor foto’s.

De volgende morgen alweer op weg naar de San Bernardo eilanden, dit keer naar een speciale locatie op het eiland Tintipan : midden in een mangrove, met enkel bomen rond ons. Het was zoeken om in de mangrove te geraken, want eerst moesten we door een doolhof van riffen. Riffen steken ongeveer een halve meter diep onder water, en onze boot heeft 1,4 m diepgang nodig. Tussen de onvoorspelbare riffen liggen diepere stukken met zand of gras, en het vergt dus de medewerking van de zon om de riffen te kunnen zien. (De zeekaart is geen hulp hierbij, want de kleine riffen staan er niet individueel op, enkel een algemene aanwijzing van ondiep). Riffen zijn gemaakt van levende koralen, maar die zijn wel steenhard, zodat een aanraking ermee ten alle kosten moet vermeden worden. In de mangrove is de ondergrond zand en varieert de diepte voorspelbaar van 2 tot 8 meter.

Er bleek een aanlegsteiger voor kleine bootjes te zijn in de mangrove die naar een reeks van verlaten resorts aan de kust leidt. Alle huizen en hotels op Tintipan zijn slechts drie keer per jaar bevolkt: tijdens de jaarlijkse Colombiaanse vakantie (Dec/Jan), de Semana Santa, en nog een periode die me nu ontsnapt. Naast deze vakantiehuizen zijn er nog een 5-tal hutten op het strand die de dagjes toeristen een drankje of een chipske verkopen. (Colombianen zijn onverbeterlijke snoepers, snoep en frisdrank maakt een groot aandeel van het aanbod van elke winkel uit)

Het was mooi vertoeven tussen de vogels op Tintipan, De volgende morgen hebben we met Flipper (ons bootje) een uitstap gemaakt naar een eiland in de buurt, Santa Cruz, el Islote, het dichtbevolkste eiland van de wereld! We kwamen langs een jeugdhuis dat op stelten was gebouwd op de riffen, en waar veel volk op zat. Later hebben we de eigenaars van het jeugdhuis tegengekomen op Isla Fuerte.

In Ilse haar blog staan nog wat sfeerbeelden van het eiland.

De volgende morgen zijn we terug verder gevaren, nieuwe avonturen tegemoet … ( kwestie van de lezer wat aan te moedigen om ons te blijven volgen)

We vertrokken al vroeg vanuit Puerto Velero waar we een rustige nacht hadden (na een bewogen aankomst, zie vorige blogpost). Vanaf 6:30 waren we op weg naar cartagena, zo een slordige 50 Nm (zeemijl) verder ( zo een 92 km). Alles ging vlot, zij het dat we wel redelijk grote golven hadden van achterop, en rond 16:00 vaarden we tussen de twee kleine boeitjes die de doorgang in de verdedigingsmuur van Cartagena aangaven.

Cartagena heeft twee ingangen, één voor grote schepen Boca Chica genaamd en één enkel voor schepen met een kleine diepgang, tot zo een 3 meter, Boca Grande. Op deze laatste ingang is onderwater een muur gebouwd, met zoals gezegd een kleine doorgang erin. Dit om de verdediging van de stad in de jaren van de zeerovers (rond 1500-1700) simpeler te houden. Aan de andere ingang staan aan weerszijden forten, en langs daar gaan we morgen weer weg.