Categorie archieven: stefan

Augustus 2018 Solomon eilanden, deel 2

(Voor alle duidelijkheid, we zijn ondertussen dec 2018 en terug in Belgie, maar dit is een terugblik op een mooi stukje van onze reis)

Na mijn herstel van mijn beeninfectie in het hospitaal van Lata zijn Ilse en ik terug verder getrokken op onze zeilreis door Solomon. Nadat ik van de dokter en verpleegsters een volledige ontsmettingskit meekreeg en ook de nodige pillen om mijn antibiotica kuur geleidelijk af te bouwen, waren we blij om terug verder te trekken. Onze eerste stop was het eiland San Christobal, zo een drie dagen (en twee nachten) varen. In het stadje Kira kira was er net een bananen festival, want San Christobal is ervoor gekend.

Lokale talentengroep, voor hun optreden. Tweede mevrouw van links heeft wat te veel aan de betelpalm noten gezeten, haar grasrokje hangt rond haar nek.
Het optreden zelf. Ik zou dit vergelijken met een optreden van Eddy Wally bij ons op de kermis, lekker fun maar niet echt gesofistikeerd. Mevrouw achteraan rechts zorgt voor een touch autenticiteit.
H
Hergé zou blij zijn met deze bananensoort die rechtop groeit
Bananensoorten genoeg, alleen al op dit eiland zijn er meer dan 100 verschillende soorten

Na KiraKira vaarden we naar de noordkant van het eiland, om de volgende dag een korte oversteek te hebben naar Guadalcanal. We meerden aan voor een tijdelijk dorp dat hout kapt voor de export. Dit is een van de problemen van Solomon, een chef van een dorp verkoopt de rooi rechten, strijkt het geld op en verdeelt dit al dan niet over zijn stamgenoten. Ondertussen ziet de natuur erg af en duurt het herstel lang.

Alle materiaal om bos te rooien wordt aangevoerd en ook weer meegenomen, althans de machines die nog werken. De rest wordt achtergelaten als schroot op de zwaar diesel-vervuilde grond.

De volgende dag zijn we alweer op weg naar het eiland Guadalcanal. Dat is vooral gekend door de Amerikanen, de Australiers en de Japanners want het was het toneel voor een beslissende fase van de tweede wereldoorlog. Maar eerst komen we op het uiterste zuidpuntje aan bij een welkome afwisseling: het toeristenverblijf Tavanipupu resort. Er waren geen betalende gasten en dus konden we als cruisers rondlopen op het prachtige domein en met de lokale manager mee aan tafel aanschuiven. Ilse kreeg zelfs een massage aangeboden in ruil voor het afstaan van de auteursrechten van de foto’s, die je kan bewonderen op de website van het resort.

Maar we konden natuurlijk hier niet eeuwig blijven… dus heb ik Ilse ’s nachts met de boot ontvoerd. 😉

Vlakbij het resort was er een jaarlijkse bijeenkomst van een lokale stam. De priester die we ontmoet hadden in het resort nodigde ons uit. Na een lange trip met onze trouwe flipper (bootje) en heel wat zoekwerk zagen we uiteindelijk een grote collectie canoes liggen, en wisten we dat we juist zaten. We waren de enige vreemdelingen onder een honderdtal mensen vanuit de omliggende dorpen. We aten mee met het traditionele ontbijt, biscuit koekjes en thee met melk en suiker. Daarna was er een rondleiding met de chef van het dorp, gevolgd door kleine optredens. We zagen de meisjes zingen (zo zo), de vrouwen dansen en kerkliederen zingen (zo zo) en daarna kwamen de jongens. Eerst de kleinsten en daarna de grotere. Iedereen lag plat van het lachen. Geniet met ons mee:

Aalsters carnaval in de Solomons

Maar we trokken verder en kwamen in de hoofdstad Honiara samen met nog twee andere cruisers die we reeds in Lata hadden ontmoet. De haven was piepklein met misschien plaats voor vier boten, dus we bleven buiten voor de ingang geankerd. Gelukkig zat het weer en de golven mee en hadden we geen onvoorziene her-ankeringen. Omdat het wereld voetbal toernooi aan de gang was, en heel populair is in de eilanden van de stille Zuidzee, kregen we naargelang het tornooi vorderde steeds meer supporters van Belgie. Het werd dus steeds gemakkelijker om uit te leggen waar we vandaan kwamen.

The birds…

En verder ging de reis. We namen een zijuitstap naar de baai van Roderick waar een klein cruiseship een grote botsing had gehad met een rif. Er was zoals steeds een toeloop van families met canoes die groenten en fruit wilden wisselen voor kleren of andere nuttige dingen. We geven bijna nooit direct iets, maar proberen altijd te wisselen, ook al zijn beide zijden niet in evenwicht. Alleen was de vraag van de lokale chef John Piluca (Niet te verwarren met de aimabele John Ruca) om een ankervergoeding te geven er te veel aan, na onze gulle uitwisselingen. De arme stakker die hij erop uit stuurde om te ontvangen heeft een tirade over zijn hoofd gekregen…

Tenslotte reisden we af naar onze check-out stad in Solomon, Noro. We passeerden onderweg nog een natuurpark Tetepare dat absoluut de moeite van het bezoeken waard is, als de zee niet te wild is tenminste. Anders kan je verblijf er wel eens met een week verlengd worden …

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Onderweg naar Noro kregen we een regenvlaag over ons.
De vaarweg naar Noro loopt langs dichtbegroeide eilanden en door kanalen.
Sanuk voor het dorp van Noro, een kleine witte stip op het blauwe water…

Na Noro stond er een serieuze tocht op ons te wachten, dus gooiden we de dieseltanks nog eens vol met 400 liter taksvrije diesel. Helaas wat te enthousiast, want ik kreeg een dieseldouche over me heen. Gelukkig kijken ze er hier niet te erg naar als er een tiental liter diesel in de zee gemorst wordt. Het zou in Australie of de USA een dure keer geworden zijn…

Volgende keer meer over ons bezoek aan de Louisiades, een deel van Papua Nieuw Genua.

Augustus 2018 Solomon Islands, Stefan in het Lata Hospitaal!

Toen we gingen vertrekken uit Vanuatu liep het even mis voor mezelf. Ik trapte op een open blikje SPAM en schaafde een sneetje hiel eraf. Veel bloed maar het hing er nog met een kantje aan en we konden het er terug op plakken. Ik kreeg de volgende dagen geen stijve nek of trok geen grotere grimassen dan anders (tetanus symptomen), dus we verzorgden de wonde zo goed mogelijk en zorgden ervoor dat ik niet met mijn voet in het water kwam, door middel van een plastieken zak onder een kous. Alhoewel ik vreesde voor een infectie die wel eens onze reis zou kunnen verkorten, bleef die gelukkig uit. Althans op die plek…

We vertrokken uit Sola  vanop het eiland Vanua Lava van Vanuatu op 15 september 2018 voor een 5-daagse reis naar Solomon. Eerst nog een (illegale) stop in het vulkaaneiland Ureparapara en het Torres eiland Loh voor we aankwamen op het eerste Solomon eiland:  Utupua. Maar onderweg van Loh naar Utupua werd het duidelijk dat een kleine wonde op mijn rechterbeen – de grootte van een muggebeet – aan het ontsteken was. Met de dag werd dit erger, en we consulteerden onze huisarts via satelliet email. Van de hele resem antibiotica die we mee hadden bleek geen enkele de juiste te zijn. … Die hadden we net weggegeven in Loh aan een medisch centrum daar. 

We zijn na een dag rusten in Utupua terug doorgevaren naar het check-in plaats Lata op het Solomon eiland Ndendo. Onderweg had ik lichte koorts maar anders voelde ik me redelijk alhoewel mijn been snel verslechterde. Gelukkig was er een hospitaal in Lata met een dokter. 

We kwamen aan op een vrijdag en na de checkin procedure (Douane, Immigratie, Quarantaine) ben ik op visite geweest bij een verpleger van het hospitaal met mijn gezwollen been en infectie. We kregen antibiotica mee (Cloxacillin 500mg en Amoxicillin 500mg) naar de boot. Maar tegen de maandag was er nog geen verbetering zichtbaar, dus zijn we opnieuw naar het hospitaal geweest. Nu was de dokter er, Suzy, en die verhoogde de dosis antibiotia naar Cloxacillin 2000mg. Maar omdat de Cloxacillin enkel nog beschikbaar was als baxter moest ik 4 keer daags ( 06:00 12:00 18:00 22:00)  naar het hospitaal. Sanuk lag echter aan de andere kant van de baai geankerd, met telkens een tien minuten durende overtocht. Daarom besloten Ilse en ik  dat het beter was voor mij om in het hospitaal te overnachten. In de voormiddag ging ik dan op bezoek bij Ilse op Sanuk, en ging dan tegen de middag terug naar Lata hospitaal. Ik lag samen met nog enkele andere mannen op de kamer, en met ’s nachts veel gezelschap van gekko’s.

Na een weekje mocht ik het ziekenhuis verlaten. Ik kreeg een voorraad wondverzorging producten mee en hun laatste voorraad Gloxacillin (500mg). Als dank voor de goede verzorging nodigden we de verzorgingsploeg uit op Sanuk voor pannenkoeken. Na enig aandringen was het hospitaal ook bereid om een faktuur voor mijn verzorging op te maken, zo hebben we hen ook een klein beetje kunnen helpen.

Dokter Suzy tweede van links, en twee van de drie verpleegsters. De pannenkoeken met Nutella waren een hit!
Mijn been op vandaag 20 october 2018. Ik noem het mijn Solomon tatoo. Van de wonde aan mijn hiel is niets meer te merken.