Hier liggen we dan, geankerd op de rivier de Chone, aan de rand van het stadje Amistad in Ecuador, na 5 dagen op zee. We hadden een aangename en gemakkelijke tocht, met winden die varieerden van geen wind (Ilse) tot veel winden (Stefan), nee ik bedoel van geen wind tot maximum 20 knopen, op een zeer rustige zee, met golven van maximaal 1 meter. We hebben soms de motor moeten laten draaien, vooral s’nachts, maar in het algemeen zou ik zeggen 80% op zeilkracht. Tijdens onze wachten, elk om beurt 3 uur, hebben we niet veel boten gezien. Dicht bij Panama een paar, en dan dicht bij Ecuador ook terug een 5-tal. Ook eens een helicopter, raar, midden op zee een helicopter laag zien overvliegen. Ik heb eens gezwaaid, maar geen antwoord. Waarschijnlijk controle op drugssmokkel, en daarvoor vaarden we in de verkeerde richting.

De stille oceaan (Pacific Ocean) doet voorlopig haar naam alle eer aan. Wat een verschil met de Caraïbische zee die zoveel heviger is!
We hebben wat zeeleven gezien, maar niet spectaculair, een groepje dolfijnen die regelmatig uit het water sprongen, Ilse zag een groep van 9 kleine walvisjes of uit de kluiten gewassen dolfijnen, en de laatste 3 nachten hadden we het gezelschap van een 3 a 7 tal meeuwen met OCD, deze vlogen een meter of 2 voor de boot, dan doken ze links of rechts tot achter de boot om dan terug naar voor te komen. Tegen het dagen van het licht waren ze weg. Ook zagen we nog een Bonito toen we onze vislijn ophaalden. Lekker visje, maar donker vlees. Niet dat we racistisch doen hoor, want het smaakt even lekker.
Onderweg heb ik de olie van de generator vervangen, en de oliefilter. Ook ging ik de dieselfilter vervangen, maar ik kreeg de oude er niet afgedraaid. Hier eens op het internet zoeken naar een mogelijke oplossing.
Oh, ja ik vergat het bijna, op 27 maart om 4:18 tijdens Ilse haar wachtbeurt stonden er allemaal nulletjes op de GPS voor de breedtegraad. Dat betekent dat we op de evenaar zaten. Vermits het s’nachts was en donker hebben we de grote lijn in het water niet kunnen zien… Nu liggen we net eronder, op 1 graad zuid.
Op de 4de dag was er nog een verassing. Na een nachtje de bakboord motor te hebben gedraaid, keek ik eens in het ruim van de bakboord motor. (Daarvoor moet ik eerst de 3 stalen val-niet-overboord-draden loskoppelen, dan het luik open, dan 2 isolerende houten panelen verwijderen) Tot mijn verbazing stond er 40 cm water in het ruim! Gelukkig was dit niveau nog onder de motor zelf, zodat er geen schade was aan de motor. Als veiligheid tegen zinken zijn de motorruimtes en de twee voorwaartse opslagruimtes volledig afgesloten van de leefrompen. Ik heb dit water weggepompt en ging op zoek naar de oorzaak in mijn redelijk uitgebreide bibliotheek van technische boeken. Het water bleek uit een klein darmpje te komen die aangesloten was op een siphon break (een voorziening in de afvoer van het koelwater om te voorkomen dat er door tegendruk van golven de motor zou vollopen met zeewater). De klep die ervoor zorgt dat er lucht naar binnen kan en geen water naar buiten, zat verstopt door zout waardoor er continue water in het motorruim werd gepompt. Gelukkig in kleine mate. Na dit even te hebben gekuist was alles terug in orde, een gemakkelijke klus.
Ik denk dat ik vanaf nu toch iets meer checks ga doen voor en na het langdurig gebruiken van de motor…

Het binnenkomen naar de ligplaats was nog iets speciaals. De meerboeien liggen op de monding van een rivier, en daarom kan je alleen met hoogtij de rivier op. Ook al waren er op zee geen golven, daar waar de rivier uitmondt in de zee (in het engels een bar geheten, ik was direct geïnteresseerd) was er een wilde brekende surf. Daarom kan je enkel binnenvaren met een gids aan boord, een pilot.

Het bleek een zeer vriendelijke en gemoedelijke ecuadoriaan te zijn die ons liet zig-zaggen door onzichtbare zandbanken, om soms opgehoffen door grote golven binnen te stomen. Minimum diepte onder onze zeer bescheiden kieltjes (1,3m) was 1 meter. Wij konden binnen om 1 uur voor hoogtij, maar jachten die een diepere kiel hebben (2 meter) moeten soms wachten tot juist na hoogtij. En als er op zee een grote golfslag is kan je de ligplaats niet in of uit, dan moet je wachten op beter weer…
Maar we zijn hier nog niet weg, we zijn van plan om wat te reizen in het binnenland van Ecuador en Peru en zo rond eind april te vertrekken naar de Galapagos eilanden, waar we Meliena voor een weekje als gast zullen hebben.

Morgen kunnen we inchecken, maar deze avond mochten we al even van boord naar het stadje. We hebben onze eerste emails opgehaald in 5 dagen, en vernamen zo het nieuws van de 2 terroristische aanslagen in Belgie. Het lijkt erop dat het leven hier een stuk veiliger is… Ik wens mijn nicht Joke en haar zoon Michiel die aan de incheckbalie stonden van Zaventem op het moment van de aanslag een voorspoedig herstel toe van een lichte knieblessure, maar vooral van de zware psychologische schok die dit zal teweegbrengen. Ik hoop dat ze zich nog veilig zullen kunnen voelen in drukke openbare ruimtes. Wat een gebeurtenissen in Europa sinds we zijn vertrokken vorig jaar! Wij zijn blij dat we hier niet geraakt worden door de stress en doemsfeer die zo een lafhartige daad met zich meebrengt. Mijn gemeend meeleven met alle Belgen.