Hoogwater is om 03:00 uur, en rond 04:30 zou het tij reeds een halve meter moeten gezakt zijn. Het getijdverschil is 3,2 meter met deze volle maan, en we zouden graag ook nog van het strand afgeraken, dus daarom vatten we wat na hoogtij ons experiment aan. Op het internet vond ik verschillende getuigenissen van gelijkaardige boten als Sanuk die dit gedaan hebben, en in Grenada stond Sanuk ook op zijn kielen op het droge.
Het was een raar gevoel om Sanuk bewust te laten stranden bij maanlicht. Er stond een lichte branding van 30 a 50 cm, en om 4:40 stond onze 10-tonner vast op het strand.

Toch was ik er niet volledig gerust in, door het losse zand van de monding en door de kolking van de golven zakte de kiel ongeveer een halve meter in het zand, wat maakte dat de roeren die achter de kiel staan ook mee ongeveer 30 cm in het zand zakten. Met het anker legde ik Sanuk vast op het strand, maar het was toch geen prettig gevoel om soms een hoge golf (die niet doorhad dat het eb was) te zien aankomen en het achterschip nog eens opheffen, ook al lag de boot vast in het zand. Van terug naar bed gaan tot het licht werd was geen sprake, en rond 06:00 was het zover en konden we de toestand onder ogenschouw nemen. Buiten het feit dat de boot nogal naar achteren overhelde zag het er eigenlijk allemaal goed uit. Wel zag ik dat de roeren ook redelijk diep en vast in het soort van drijfzand stonden. (Dit deed me direct terugdenken aan mijn jeugd, waar bij de aanleg van de R4 het opgespoten zand ook zo een soort van half-vloeibare en half-vaste consistentie had. Door erop te dansen werd het een soort van trampoline, levensgevaarlijk apropos)

Het doel van deze operatie was om de zinken van de boot te vervangen. Zinken zijn van zink gemaakte stukken die aan de schroef, de as, de saildrive en de boot worden vastgemaakt. Doordat zink bij electrolyse in zeewater zich sneller opoffert dan ander metalen wordt het metaal van de boot door deze onbaatzuchtige martelaren beschermd tegen corrosie. Maar deze moeten dus regelmatig worden vervangen, en dit was op Sanuk nog niet gebeurd sinds we ermee vaarden.

Ik was bij aanvang nogal zenuwachtig, want ik had maar tot 8 uur om de klus te klaren, inclusief mogelijke tegenvallers. Het viel echter allemaal prima mee, ik kwam geen verassingen tegen en alle oude zinken werden vlot vervangen door de reserve stukken die ik had aangekocht in december in Miami. Helaas ontbrak ik deze van de as (stond niet in de handleiding), maar gelukkig waren de gemonteerde nog in redelijke staat. Ik kan dit klusje vanaf nu ook in het water uitvoeren, nu ik de handelingen eens heb gedaan.
Ilse heeft ondertussen het onderwater gedeelte van de rompen onderhanden genomen en alle kleine schelpjes verwijderd, en ook de lichte groene aanslag die op sommige plaatsen begon. Dat was een serieus werk, maar nodig vermits de Galapagos zo streng zijn op de netheid van de onderwater romp.

Ik heb de gehele romp nog eens minitieus geinspecteerd, maar zag gelukkig geen dingen die moesten opgelapt worden.
Vermits we nog een uurtje of twee hadden voor we ons terug zouden lanceren, hebben we op onze stacaravan gegeten.

Daarna werd het terug spannend. Eerst kwam de zee eraan, tot onder de boot en geleidelijk voelden we meer en meer dat er beweging inzat. De truc was om de boot stil te houden tot hij volledig dreef, en daarna terug naar dieper water te gaan. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de monding van de rivier die door het hoogwater werd volgestouwd zorgde voor een zijdelingse stroming die ons tegenwerkte. Ondanks de hulp van het tweede anker dat we zo diep mogelijk in zee hadden gelegd bij laag water, kwamen we wel los maar werden we naar het strand geduwd. Het heeft wat zweet, geroep, een nat pak en veel spanning gekost vooraleer onze Sanuk terug in de baai lag, maar een vlugge inspectieronde bevestigde dat alles goed verlopen was. Alleen de anti-fouling van het onderste stuk van de kiel en de roeren zijn door het wrijven met het zand verdwenen.

Toch niet een oefening die ik graag zou herhalen, er staat te veel op het spel en de gebeurtenissen zijn moeilijk in te schatten. Indien ik het zou herhalen dan zou ik proberen om een vlakkere ondergrond te vinden met minder of geen golfslag. Maar ik denk niet dat er zo veel plaatsen op de wereld zijn. Het strand van de Panne misschien?

Net op de valreep (18:30) voor het donker waren we geankerd voor Punta Coca Beach op het eiland Isla Rey, toen de Aeronaval (kustwacht) vanop de wal langskwam in een sigaarboot om te zeggen dat we daar niet mogen ankeren, vanwege een gevangenis op het land. Daar had onze gids niets over gezegd, en onze vraag voor een uitzondering voor één nacht kreeg geen gehoor. Dus dan maar het anker gelicht, en met een driekwart maan doorgevaren naar onze bestemming die we eerst in gedachten hadden, maar die ons te ver bleek: Rio Cacique op hetzelfde eiland. Dit was te doen want het was niet al te ver, de zee was rustig doordat we in een beschutte baai waren en er waren geen koralen of rotsen die het ankeren moeilijk maakten. We zagen van ver een ander ankerlicht, en nestelden ons om 19:30 in de baai, op een zeer veilige afstand van de kust.
De volgende morgen hebben we herankerd naar een plaatsje wat dichter bij het strand, en hebben we Flipper ons bootje genomen om dit eens uit te checken. Dit werd terug een oefening in landen met stevige golven, en het ging al een klein beetje beter. Toch nog een nat pak, er is dus nog ruimte voor verbetering. De reden dat we naar hier wilden komen was dat de gids dit aangaf als een ankerplaats waar je de boot op het droge kan leggen, en dat hadden we nodig (zie verslag van morgen).
Terwijl we de stand van de getijden tijdens de dag opvolgden, hebben we een bezoek gebracht aan de rivier die achter het strand ligt en uitmondt in de baai waar we liggen. We vertrokken te voet want het was wissel van laag naar hoogtij, en het brak water waarmee de rivier gevuld is staat laag zodat we overal een pad vinden in de bedding dat hooguit kniehoog waden vereist. De rivierbedding is als een breed pad in de jungle, waar er anders geen doorkomen aan is. De vogels hebben daar geen last van, en zijn dan ook overal te horen. Na een uurtje keren we terug, en nu het hoog water nog slechts een tweetal uurtjes verwijderd is, stroomt de zee volop in de bedding. Dus genieten we nogmaals van de rivier, nu met Flipper die met de stroming mee het binnenland ingaat. Dankzij onze eerdere verkenningstocht slaag ik erin om niet op een zandbank vast te lopen, en heerlijk stil worden we mee de rivier opgevoerd. We zien een prachtige grote jachtvogel, we gaan eens moeten opzoeken van welk merk, want zo één hebben we nog niet gehad. Op motor terug naar de monding, waar het zandstrand nu volledig verdwenen is. Dit ziet er inderdaad goed uit om de boot te laten stranden. We rekenen uit dat dat morgen om 4:30 gaat gebeuren, dus kruipen we vroeg in bed.