Stefan Decuypere

Hier is een kaart van de reis die we gemaakt hebben (60 dagen, 8050km)

Duvel, Chimay, Leffe, La Chouffe: slechts een adres in Australië (helaas): Dan Murphy stores

Wandelen in Australië: van rots tot regenwoud

Hier konden we wandelen tot aan de rand van de afgrond. Raar hoe een wankel afsluitingske direct een gevoel van veiligheid geeft. Hier lag ik op mijn buik op de rotsen , de iphone over de rand houdend terwijl ik bijna in mijn broek deed…

Het is gezond voor het bos om af en toe eens een brand te kennen. Daarom worden er soms gecontroleerde branden aangestoken.

Deze plant, Xantorrhoea, heeft zelfs vuur nodig om zich voort te planten. Meer hier.

Een wurgende vijgeboom die rond zijn slachtoffer is gegroeid. Na een 50tal jaar blijft er enkel een gat over in het midden waar eens zijn gastheer stond.

Sommige hoge bomen houden zich recht door hun plankachtige wortels.

Beklimming van mount Warning. De laatste 400m naar boven waren steil…

… maar we zijn boven geraakt! (Zie ook video verder)

Rond eind januari waren er vele veldbloemen in bloei

Bezoek aan een zandsteen rots en grot waar de aboriginals hun sporen hadden nagelaten. Prachtige kleurschakeringen in de zandsteen.

Nieuwjaar 2018 in Sydney. Leuk gezelschap, goed vuurwerk, veel drank… Rechts het kopppel (Kerry en Neil) dat we leerden kennen in Frans Polynesie en waarbij we een week hebben verbleven.

Supermarkten in Australië hebben veel over voor hun gemeenschap.

En tenslotte nog wat video’s

De witte ibis: de meeuw van Australie

bij de volgende video: neen, ’t’was geen stallagmiet, ’t was door de mens gemaakt.

Bij de wandeling met het steile einde was er een meisje dat haar voet had verzwikt. Ze kon de 10km wandeling naar beneden niet meer doen en moest worden van de berg geplukt worden. Net toen wij er voorbijkwamen:

Een wandeling zoals ik het graag heb: wat avontuurlijk en geen volk:

en tenslotte:

Vandaag is het 13 februari, maar ik kijk terug op onze eerste week in Saigon (Ho Chi Min city center)

Ik kan weer in gelijk welke situatie met mijn mond vol tanden staan. Ik had bij de stomatoloog Wilfried Vermout een implantaat laten plaatsen in België ergens in september 2017, maar er was geen tijd genoeg om de wonde te laten helen en dan nog een kroon te plaatsen. Het kan echter geen kwaad om te wachten, want het implantaat is afgesloten met een soort schroefdeksel. In Noumea vertelde een Australische zeilster me dat ze een hele (tand)brug had laten maken en installeren bij een tandartsenpraktijk in Saigon. Na wat heen een weer geemail heb ik een afspraak gemaakt met de tandarts. Het bleek een enorm modern en groot kabinet te zijn. Ze konden de Zwitserse “kit” (schroevendraaier en tand basis) voor mijn implantaat (Straumann 3.3 x 12 mm 021.2512 NC Bone Level Roxolid) lokaal vinden, en twee dagen later werden de nodige foto’s en afdrukken genomen. Nog eens twee dagen later was ik weer een geheel mens! Kostprijs: 200$ voor de kit en omgerekend 120€ voor de porcelein op titanium tandkroon. Er kan weer breed gelachen worden!

Na de inkom beneden, is dit de opvang op het eerste verdiep

Het kabinet, met de gemaskerde assistente en de nimf aan de muur, kwestie van de aandacht af te leiden van de naald of boor

Het eindproduct naast de kit (schroevendraaierkop en -body)

Door het voorgaande hebben we dus een weekje in Ho Chi Min city doorgebracht, en we hebben de Vietnamezen een klein beetje leren kennen. Het eerste wat onvermijdelijk opvalt is de totaal andere manier van gedrag in het verkeer. Ho Chi Min is een grote stad met ongeveer 8,5 miljoen inwoners. Er zijn gelukkig weinig auto’s (dank zij een overheids taks die oploopt tot 200%) maar daar staat tegenover dat er 7,5 miljoen scooters in de stad zijn.

Toch verloopt het verkeer er soepel, en ik denk zelfs vlotter dan bij ons. Hier is hoe het werkt in de stad:

je rijdt niet rapper dan 40km/uur. Ook (bijna) alle anderen doen dit.
Je kijkt vooral vooruit, en anticipeert de richting van voorliggers.
Iedereen rijdt traag maar gestaag. Ook dwarsende voetgangers/fietsers/brommers/autos doen dat. Zo kan je reeds erachter mikken.
Je gebruikt je claxon om voorliggers te laten weten waar je bent, of om tegenliggers en dwarsenden te laten weten dat je voor hen gaat passeren en zij moeten wachten.
Er is geen verkeersagressie. Alhoewel er massaal getoet wordt, soms met oorverdovende claxons (bussen en vrachtwagens) wordt dit niet als agressie gezien.
Rode lichten zijn een sterke motivator: je mag ze negeren op eigen risico maar de meeste doen het niet. (Ook dit wordt niet als verkeersagressie gezien). Leuk: er is een aftelscherm met de seconden dat het licht nog groen of rood blijft.
Je mag tegen het verkeer in rijden, maar je blijft dan aan de uiterste rand van de weg.
richtingaanwijzers worden bijna altijd gebruikt, zo weten achteropkomers wat je van plan bent. (Een andere weggever van een afslag is als ze achter zich uit kijken)

Genoeg theorie, hier volgt een voorbeeld van de praktijk:

Vietnamezen houden van luide muziek en Karaoke. Het zijn schuchtere mensen, maar geef ze een microfoon en ze worden een Vietnamese Sam Goris. In deze wandelstraat in het hartje van de toeristische uitgaansbuurt gaat het er luid aan toe.

We hebben echt wel de toerist uitgehangen, hier gingen we terug naar ons hotel op een fietstaxi.

Tijdens onze vele wandelingen door de stad (we namen maar twee keer een Uber) kwamen we al de eerste tekenen van het komende nieuwjaar (16 februari) tegen. Hier komen twee tijgers de kindjes van de kleuterklas verassen. De vietnamezen vinden het heel leuk dat je als toerist geinteresseerd bent, je mag op de eerste rij staan. Dat moet je mij natuurlijk geen twee keer vertellen.