Na onze reis naar België via Baranquilla en Miami waren we blij om op 27 december terug op Belgische bodem te staan. Mijn papa, va, was reeds een aantal jaar in behandeling voor een bloedziekte, maar de laatste weken verslechterde zijn toestand snel. Het was dan ook voor iedereen een hartelijk weerzien, niet in het minst voor mijn ouders. Va zijn lichaam mocht hem dan wel in de steek laten, zijn geheugen en persoonlijkheid waren er niet in het minst door aangetast.
Het feit dat hij Ilse en ikzelf nog eens kon omhelzen en herinneringen ophalen lieten hem toe om met genoegen het laatste item van zijn bucket list te schrappen.
Het was dan ook zijn wens om het hierna ‘kort te houden’, en in samenspraak met de dokter en de thuiszorg werd besloten om hem voor pijn en afzien te behoeden door een lage maar continue dosis cocaine toe te dienen. (Neen, ik weet wal jullie denken, het was van Belgische makelij, geen import). Waar we de eerste dagen nog af en toe een leuk en soms emotioneel gesprek konden hebben, ging dit met het verlopen van de dagen geleidelijk over in het soms verward ontwaken uit verre dromen, tot op het einde een vredig slapen, omringd door de familie.
Tot zaterdag laatstleden, toen hij definitief vertrok op een volgende reis, hopelijk even mooi als deze welke hij hier op aarde mocht meemaken. 88 jaar op deze aardkloot, waarvan een dikke vijftig aan de zijde van moeke, en samen een gelukkig gezin met drie kinderen beleven, het is niet iedereen gegeven. Wat me bij zal blijven is hoe we als gezin en familie hem tot op het laatste bij ons hebben gehad, va in bed in de living, en wij erom heen, soms passief aanwezig bij alledaagse dingen, soms intens belevend als hij bij bewustzijn was en afscheid nam van bezoekende vrienden. Ik mag wensen dat het ons allemaal zo mag vergaan.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het gemis groot zal zijn, vooral bij moeke die hem dag en nacht met haar lieve zorgen omringde. Maar ik weet dat zijn herinnering ons door de moeilijke momenten heen zal helpen.
