We zijn terug in het land van de wifi, en het wordt een hele klus om een maand zonder updates van onze blog goed te maken. Momenteel zijn we in Shelter Bay Marina, nabij het Panama kanaal. We gaan waarschijnlijk rond de 15de maart door het kanaal, naar de Stille Oceaan (in het engels de vredige oceaan aka Pacific ocean). Na een tweetal dagen van klussen hebben we tijd gevonden om aan het bloggen te slaan. Eerst hebben we echter onze zeilen binnengebracht om eens na te kijken. Ons grootzeil had een zeillat die verdwenen was nadat de stop eruit gevlogen was (veiligheidspin verloren, stop langzaam uitgedraaid, en lat het wijde sop in) en onze genoa (voorzeil) vertoont een beetje slijtage op het UV-beschermingsstuk. Meteen ook onze zeilzak binnengedaan om wat vroege slijtage met beschermstukken te bedekken. En als het grootzeil dan toch van de mast was, heb ik de meeste lijnen (ophaal- en aanhaaltouwen) vervangen door nieuwe exemplaren die de vorige eigenaar reeds had aangekocht. Enfin over onze activiteiten in Colon later meer, eerst een blog plegen over wat reeds achter de rug is.
De nauwe ingang tot het ankerveld dat het begin van het kanaal inluidt. Gelukkig geen ander verkeer te bespeuren,Ilse in de marina aan de slag met Marcella, onze wasmachine,
We liggen in Puerto Vuelero, Colombia (net onder Baranquilla), en hebben onverwachts goed internet, midden in een baai. (Dank u, wavewifi voor uw goede wifi versterker). We zijn nog niet aan land geweest en zijn dit ook niet van plan te doen, want morgenvroeg om 5 uur vertrekken we opnieuw, richting Isla Baru, een schiereiland net onder Cartagena.
We vertrokken om 12:00 uur uit Santa Marta, en hadden een voorspoedige trip. Toen we uit de kust van Baranquilla de monding van de Magdalena rivier passeerden, zagen we dat aan de kleur van het zeewater. De reis verliep voorspoedig met rond de 20 knopen wind en golven tussen 2 a 3 meter.
We laten de monding van de Magdalena terug achter ons
Er was een probleem, we zouden slechts rond 21:00 uur onze bestemming, de baai van Puerto Velero, bereiken. Ik dacht dat dit niet zo erg zou zijn, want het is een zeer beschermde baai met een zandbodem, zonder de aanwezigheid van riffen. Toch verschoten we ons een breuk toen we in het donker golven hoorden breken. Ik was eerst gedesorienteerd, maar het bleken de grote zeegolven te zijn die rond de punt van de baaiingang kwamen en door het plotse diepteverschil braken. We zijn er goed uitgekomen door zachtjes terug richting zee te gaan en pas later de bocht in de baai te nemen. Op de kaart stond dit niet aangeduid, maar het is een zandbodem en de zandbanken kunnen zich verplaatsen (dit stond wel op de kaart genoteerd). Bij dachlicht zou dit geen probleem geweest zijn, maar in het donker was dit niet te zien. Dus les geleerd en nooit meer in het donker ergens aankomen.
Onderweg hebben we nog een mooie verassing gehad, namelijk een tuna van een kilo of 5 gevangen. Na een serieuze strijd om hem aan boord te halen, hebben we hem die avond nog gevierd door elk een mooie steak ervan te eten. De andere 8 steaks zitten in de diepvries. Lekker, echt lekker!
haast je want hij weegt zwaar
Om af te sluiten nog twee sfeer foto’s van de baai, er staat een wind van rond de 30 knopen, en kleine golfjes die ons heel de nacht in slaap hebben gewiegd. Het ankeralarm geeft aan dat we nog geen mm zijn verschoven.
zicht op het einde van de baai. het land loopt links door tot op de hoogte van de boot
Op het einde van de baai zijn er boten permanent geankerd, en is er ook een marina voor een kleine twintig boten. Ziet er best allemaal leuk uit, maar we hebben de dag doorgebracht met het zwart van Santa Marta van de boot af te spoelen. Ilse heeft ook nog een zwempje gedaan, het eerste in twee maanden. Het zeewater viel mee met zijn 28°, maar de wind en de golfjes zorgden voor wat calorieverbruik. Ikzelf onthou met tot morgen van een zwempje, want mijn keel doet wat pijn.
