We hebben een zeer rustige dag achter de rug op zee. Gisterenavond om 21:00 (het begin van Ilse haar nachtwacht) is de wind weggevallen, en we hebben hem niet meer gezien sindsdien… Dus hebben we de nacht op motor gevaren, tot deze morgen rond 09:30. Dan hebben we de motor afgezet terwijl we ontbijt namen. De nacht was eentonig, buiten viel niets te beleven dus binnen een filmpje gekeken (Milou en mai 7,5/10). Sinds we vertrokken zijn hebben we nog geen ander schip gezien. Dus zoals gezegd hebben we ’s morgens de motor afgezet, en dreven we dankzij de stroming met een slakkengang richting Galapagos. Het was beduidend warmer dan gisteren, alhoewel de zon nog steeds verstopt zat achter een dicht wolkendek. Na een copieus ontbijt (spek met ei) hebben we van de windstilte gebruik gemaakt om wat onderhoud te doen: terwijl Ilse buiten het roest te lijf ging, heb ik een tweede poging gedaan om onze biologische afvalverwerkingsinstallatie onder controle te krijgen. Ik heb de stuurb
oord bediening gewisseld met die van bakboord, en Ilse meld dat het er voorlopig zeer goed uitziet.
(Opgelet hier komt een stukje dat valt onder TMI
Haha, op een boot is er geen ontkomen aan de confrontatie met een grote boodschap, om door te spoelen moet je het zaakje manueel wegpompen, en dat gaat niet zonder nauwkeurige oog-hand coordinatie. En vermits het papier apart wordt verwerkt is er geen dekking mogelijk. Wie gaat er nu nog bij ons op de boot op bezoek komen???
PS TMI betekent Too much informatie )
Verder hebben we vandaag nog een jerrycan diesel bij de grote reservoir gegoten (kwestie dat hij niet te oud wordt), brood en foccacia gebakken, een spelletje Rummi Cub gespeeld (Ilse is gewonnen), filmpje bekeken (The hatefull Eight), boekje uitgelezen (de nieuwste van Stephen King, Finders Keepers 8/10), en een speciale gast aan boord ontvangen.
Het is een red footed booby, een vogel die enkel voorkomt in en rond de Galapagos eilanden. Hij/zij is absoluut niet schuw en laat zich benaderen tot 20 cm afstand. Dichter durf ik niet gaan, want hij heeft toch een serieuze snavel. Ik keek net naar buiten en zie dat hij blijft slapen, want zijn kop zit al onder de veren.
Het wordt stilaan bedtijd voor mij (21:00 uur), en om middernacht maakt Ilse me wakker om tot 03:00 de wacht te houden. Tijdens mijn shift van 6 tot 9 zie ik de zon opkomen, en daarna ontbijten we samen. Dit is onze beste meerdagen trip tot nu toe, we voelen ons in ons sas. Een hemelsbreed verschil met onze eerste tocht (Sint Vincent -> Bonair), toen was het nog lastig. Ik zou durven zeggen dat we ervan genieten om volledig alleen op de wereld te zijn. (Allez, die indruk hebben we toch als we rondom ons kijken).
We komen stilaan dichter bij ons doel, want deze avond was het al een uur langer licht, een indicatie dat we opschuiven naar het westen. Volgens onze ruwe inschatting zouden we vrijdag toekomen.
Groetjes, en tot morgen
