Mijn laatste blog is reeds een grote maand geleden! Gelukkig is er de automatische update van onze waar zijn ze nu pagina, want anders zouden de mensen zich afvragen of we nog leven. Of we nog leven vraagt ge? Nou en of, we hebben alweer een paar mooie ervaringen achter de rug sinds we elkaar laatst spraken: Na Apataki vaarden we naar Ahe atol, dan naar Tahiti, Moorea, Raiatea/Tahaa, Bora Bora en dan voor een herhaling terug naar Tahiti tot en met Bora Bora waar we nu zijn. Hieronder komt deel 1 van deze trip.

Apataki

We verlieten Apataki bij valavond. Vloed/Eb wissel was om 20:00 uur maar we widen voor het donker (18:00) door de pas, dus dat werd spannend: bij 5 knopen uitgaande stroming en een 30 m nauwe pas heb ik mij even geconcentreerd op het bijsturen van haar wild met de kont slaande Sanuk. Daarna nog even door de stromingsgolven surfen en alles was weer peis en vree. Vlug een nieuwe onderbroek aan en we konden weer lachen: alle, weer iets voor op onze blog. Helaas doen de foto’s mijn verhaal niet alle eer aan, ge gaat mij moeten geloven.

Ahe

De volgende morgen Ahe binnengevaren zonder veel emoties, waar we op zoek gingen naar een Belgische boot Jambote, van de Brusseleirs Marine en Simon-Pierre die we in Panama hadden leren kennen. Na door een mijnenveld van pareloester-boeien te zijn gezeild vonden we ze aan de overkant van de atol.

Samen hebben we een drietal dagen doorgebracht in onweerstaanbaar mooie natuur. Ge moet het maar eens nakijken op het pension dat daar op een pisboog van ons aflag: de coco perle lodge. Niet dat het daar druk was hoor: in Augustus was er geen enkele gast geweest – deels door een staking van Air France en Air Tahiti – en toen we eens wilden uit eten naar het volgens het internet goede restaurant vonden we een gesloten deur want de kok/eigenaar was naar een toeristische beurs in Papeete om zijn lodge te promoten. Ik zou het ook gedaan hebben indien ik hem was.

We waren dusdanig onder de indruk van het enig overgebleven oerwoud van de Tuamoto’s en de idilische zeezichten dat we hebben besloten om volgend jaar terug te keren. We zullen er leren duiken bij Gilles, een fransman die duikinstructeur is, en voor wiens (zelfgebouwde) huisje we gemeerd lagen.

Bij het verlaten van Ahe zijn we nog even op bezoek gegaan bij een parelkweker om een paar cadeautjes voor kerstdag te kopen. Maar ik verklap lekker niet wat deze mogen zijn! Ook daar gaan we nog eens terug gaan, vooral nu we (ik loop even vooruit in de tijd) gezien hebben wat dezelfde parels kosten in Tahiti en Bora Bora.

Papeete, Tahiti

Enfin, we namen afscheid van de Tuamoto’s en zeilden in 40 uur naar de hoofdstad van Frans Polynesie: Papeete (op Tahiti). We lagen daar op 50 m van de kust boulevard, in een marina met stroom en lopend water en een Carrefour op wandelafstand. We wisten niet waar we het hadden. Alle ontberingen van de voorbije maanden in een klap weggewist: Vele soorten kaas, brood, charcuterie, vers vlees en groenten, goede wijn, Belgisch bier, speculoos. Alles aan hoge prijzen, maar we gaan niet moeilijk doen.

Papeete is ook het mekka van FP voor de cruiser die zijn boot weer iets of wat terug in orde wil krijgen. Er zijn echte winkels voor bootgerief en vele magazijnen voor ijzerwaren, batterijen, sport- en visuitrusting, motoren, enz. Ik ben de eerste week niet veel op de boot geweest, want met mijn fietsje zoemde ik van de ene aankoop naar de andere. Ik had touwen nodig en kuisgerief, en motor-onderdelen, en visgerief, en …

Wij hebben onze twee zeilen en onze zeilzak meegegeven aan Sebastien van Tahiti Sails om ze op te lappen. Vooral de zonnewering van onze Genoa (voorste zeil) was aan vervanging toe. Wij hebben de gasflessen laten vullen, de tijdelijke roervermaking permanent gemaakt, en vooral veel gekuist. We hebben ons teak tafelblad uit de douane kunnen halen voor de zachte prijs van 200 EUR (op een aankoop van 600 EUR…) De tweede week was immers de start van het drie weken durende bezoek van onze jongste dochter Emma met haren choechoe Seba(stien).

Het weerzien was super en we hadden veel te vertellen. En ook uit te pakken want een bezoeker ontsnapt niet aan de meebreng plicht: een reserve dieselpomp en een nieuwe watersensor voor onze generator, twee poten voor ons nieuw tafelblad, lampjes, reserve opwarm element voor de waterverwarmer, gasfles aansluiting voor de barbeque, bluetooth oortjes, bestek, koffiekoppen, handdoeken, …

Om onze bezoekers wat te laten bekomen van hun 30-uur onderweg heb ik Seba meegenomen op mijn zoektocht naar nieuwe zonnepanelen. Van onze 3 stuks van 135 watt die op Sanuk gemonteerd waren was er eentje waarvan het getemperd glas was gesneuveld omdat de stop van een zeilstok erop was geknald, waardoor we ook de zeilstok kwijt geraakten, maar ik dwaal af. Er bestaan 5 jaar later dus panelen die een stuk meer watts opleveren: de Benq die ietsje groter zijn geven elk 370 watt. Ik besloot om er twee te plaatsen. Sunsil bood deze aan tegen een taxvrije prijs van 500 EUR/stuk. Seba en ik hebben er zo twee naar Sanuk gesleurd op ons trouw fietskarretje. Sunsil was toch iets verder dan ik dacht, en ik heb me wat geforceerd om ze heelhuids op de boot te krijgen. Enfin, ze waren nog dezelfde dag geinstalleerd. Nu hebben we 740 watt met twee panelen tegen vroeger 405 watt op een grotere oppervlakte.

In een volgende blog het verslag van het bezoek van Emma en Seba.

Impressies van atols in de Tuamoto’s

Verder deze keer niet veel nieuws. De tijd vliegt, en we houden ons onledig met wat lezen, wat snorkelen, wat eten, wat Rummi Cuppen (Ilse heeft me vernederd, maar ik ben aan een come back aan het werken), wat filmpje kijken, wat wandelen, wat onderhoud, wat kuisen.

Slechts één incident te melden qua onderhoud: bij het ankeren is de kettinghouder die op onze dwarsbalk is vastgeklinknageld losgeschoten. Dit alu stuk krijgt veel krachten te verwerken bij het ankeren om de 15 ton zware boot op zijn plaats te houden. Eens geankerd wordt de ketting met twee touwen aan de boegen vastgemaakt en is er geen druk meer op het alu profiel. Maar nu besloot onze vriend dus dat hij er genoeg van had. De rivetten gaven het op en met een mooie boog vloog het overboord, in 6 m diep water. Dit gaf me meteen kans om mijn duikrecord wat scherper te zetten, en ik heb het kunnen opvissen uit het kristal heldere water. We liggen hier bij Apataki Carenage (plaats waar je de boot uit het water kan halen en herstellingen kan uitvoeren), en we hebben maandag nieuwe revetten besteld in Tahiti. De boot komt dinsdagavond, dus we zouden ze woensdag moeten kunnen (laten) installeren. Tony is hier de technische man en zaakleider, en ik heb er alle vertrouwen in. We maken van de gedwongen wachttijd ook gebruik om onze stuurstoel te verstevigen (vezelplaat houdt het na 5 jaar voor bekeken), een indeling in onze ex-ijsmaker kast te maken, en als het kan om twee rollers bovenaan de mast te vervangen. Deze hardplastieken rollers zijn ingesleten en zorgen ervoor dat de grootzeillijn en de kraanlijn op dezelfde plaats verslijten. Dit belooft een moeilijk karwei te worden (op 21 m hoogte!) In afwachting van de vervanging heb ik de twee lijnen ingekort, waardoor de slijtagepunten weg zijn. Ik zou niet graag de giek of het grootzeil zien naar beneden komen terwijl we onderweg zijn.