Impressies van atols in de Tuamoto’s

Verder deze keer niet veel nieuws. De tijd vliegt, en we houden ons onledig met wat lezen, wat snorkelen, wat eten, wat Rummi Cuppen (Ilse heeft me vernederd, maar ik ben aan een come back aan het werken), wat filmpje kijken, wat wandelen, wat onderhoud, wat kuisen.

Slechts één incident te melden qua onderhoud: bij het ankeren is de kettinghouder die op onze dwarsbalk is vastgeklinknageld losgeschoten. Dit alu stuk krijgt veel krachten te verwerken bij het ankeren om de 15 ton zware boot op zijn plaats te houden. Eens geankerd wordt de ketting met twee touwen aan de boegen vastgemaakt en is er geen druk meer op het alu profiel. Maar nu besloot onze vriend dus dat hij er genoeg van had. De rivetten gaven het op en met een mooie boog vloog het overboord, in 6 m diep water. Dit gaf me meteen kans om mijn duikrecord wat scherper te zetten, en ik heb het kunnen opvissen uit het kristal heldere water. We liggen hier bij Apataki Carenage (plaats waar je de boot uit het water kan halen en herstellingen kan uitvoeren), en we hebben maandag nieuwe revetten besteld in Tahiti. De boot komt dinsdagavond, dus we zouden ze woensdag moeten kunnen (laten) installeren. Tony is hier de technische man en zaakleider, en ik heb er alle vertrouwen in. We maken van de gedwongen wachttijd ook gebruik om onze stuurstoel te verstevigen (vezelplaat houdt het na 5 jaar voor bekeken), een indeling in onze ex-ijsmaker kast te maken, en als het kan om twee rollers bovenaan de mast te vervangen. Deze hardplastieken rollers zijn ingesleten en zorgen ervoor dat de grootzeillijn en de kraanlijn op dezelfde plaats verslijten. Dit belooft een moeilijk karwei te worden (op 21 m hoogte!) In afwachting van de vervanging heb ik de twee lijnen ingekort, waardoor de slijtagepunten weg zijn. Ik zou niet graag de giek of het grootzeil zien naar beneden komen terwijl we onderweg zijn.