Maandelijks archief: oktober 2015

21 oktober 2015 Vaarwel Cumberland Bay (Bezoek aan Soufrière) St Vincent and the grenadines

Kamping Cumberland Bay

zoals je kan lezen (correctie: zal kunnen lezen) in het verslag van Ilse hebben we de vulkaan Soufriere bedwongen (geblust). Een hoop vulkanisch gesteente,  1200 m hoog gestapeld. Bij het restaurant van Stefano, captain Sforo, hadden we het plan gesmeed om de vulkaan langs haar lastigste kant te beklimmen. De gids die we daarvoor nodig hadden was snel gevonden in de baai: Kenny, de rasta man zou ons begeleiden, na een taxirit met zijn vriend naar het noordelijke gedeelte van het eiland, Chateaubelair. Om zes uur de volgende morgen stonden we klaar, Ilse en ik, en Kenny. Ilse had turnpantoffels aan, ik stapschoenen en Kenny… zwarte hoge rubberen laarzen. Ik droeg een rugzak met wat proviand en 3 liter water, Ilse haar rugzak met camera en Kenny … een klein katoenen draagtasje (met naar later bleek een t-shirt). Enfin, de taxi was maar een half uurtje te laat, en om 7 uur konden we aan de tocht beginnen op het gitzwarte zand van Richmond, waar de noordelijke weg rond het eiland stopt. Onze eerste hindernis was de monding van een rivier oversteken op het strand, niet zo een probleem want het estuarium (ja ik weet het, ik heb het opgezocht) was heel breed, met een 10 tal ondiepe stroompjes gescheiden door eilandjes van zand, iets wat op blote voeten gemakkelijk overwonnen werd zonder zelfs maar een natte broek. Daarna volgden we het strand voor een kilometer, tot we het binnenland ingingen langs de droge monding van een rivier die enkel bij stortbuien gevuld wordt door kolkende massa’s water.

IMG_2691Indrukwekkend, maar niet iets om te doen als de hemel er dreigend uitziet. Maar geen nood, de hemel was zijn eigenste blauwe zelve, en beloofde om geen spelbreker te zijn bij het overschouwen van de vulkaan. De tocht vervolgde zich met klimmen, klimmen, klimmen. Langs een richel op een bergkam bedekt met dicht groen vorderden we langzaam onder het beschermende dak van tropische bomen en planten, met af en toe lage struiken die ons een uitzicht gaven over de aangrenzende groene valeien, met zijn hutjes en kleine bewerkte stukjes grond tussen een zee van wild groen. Het aarden pad was soms smal, met links en rechts een steile helling, gelukkig begroeid met struiken zodat we bij een eventuele val maar enkele meters diep zouden sukkelen. Omdat het droog was bleef het gevaar binnen de perken, maar ik zou niet graag bij regen op dit pad moeten vooruitkomen. Het moeilijkste was echter het voortdurende klimmen, over boomstammen, soms onder laaghangende struiken, maar meestal gewoon steil bergop. Op elk stuk dacht ik, zouden we hier met de mountainbike omhoog geraken? Of indien niet, zouden we naar beneden kunnen rijden? Op sommige stukken na, denk ik dat we meestal zouden gewandeld hebben…IMG_2692

De papieren gids gaf ons mee dat dit de moeilijke beklimming van de vulkaan was vermits het pad vertrekt op zeeniveau, maar we maakten toch mooie vooruitgang, langs het plakkaat van het halfweg punt, bij de grootste vijgeboom die ik ooit gezien heb (10 meter doorsnee?) tot we vanonder het bladerdak uit kwamen, en tussen borsthoge struiken en gras verder klommen. Wat later werd dat kniehoog, en op het einde wandelden we tussen gestuikte graspollen tot we aan de rand kwamen van de krater. Onder een open lucht keken we naar een diepe vallei, ik schat zo een 500 meter, met in het midden opnieuw een berg, maar niet zo hoog als de rand waar we opstonden. De Soufrière was aan het slapen, of lui een sigaartje aan het roken, want aan een kant zagen we wat sulfurwolken de lucht in warrelen. Rond de binnenberg lag een ondiep meertje, want het water kan niet ontsnappen vanuit de krater.

IMG_2703

IMG_2712

IMG_7534Boven op de rand hebben we wat gegeten (kokosnoot) en gedronken (water). Onze klim had drie uur geduurd, beter dan de voorziene vier. Kenny, onze gids had geen drinken of eten mee, iets wat hem slecht bekomen zou zijn als ik niet genoeg water mee had gehad. Maar we hebben alles broederlijk gedeeld, en na een half uurtje zijn we terug aan de afdaling begonnen. Deze was ook knap lastig, want doordat we een bedding van een 10 à 30 cm breed droog stroompje volgden, overgroeid door struiken en gras kon je de oneffenheden niet zien en moest je behoedzaam je voeten plaatsen, klaar voor scheefslaande enkels of knie belastende putten.

IMG_2697Na een tweetal uren waren we terug bij het halfweg punt (duidelijk niet halfweg, maar eerder 2/5 van de klim), en na nog een uur stonden we terug op het strand. De afdaling was dus ongeveer even lang als de klim, door het moeilijke terrein en de toenemende vermoeidheid.

Onze taxi stond nog steeds op ons te wachten, en na een frisse pint waren we terug bootwaarts vertrokken, met nog een extra taxirit van twee uur om geld of te halen om de mensen te betalen: 200 EC$ voor de gids, 300EC$ voor de taxi. Als ik in Sint Vincent woonde weet ik ook wel wat ik zou willen zijn!

De dag na de wandeling hebben we niet veel uitgestoken. En de dag daarna wat de boot gekuist, en een tripje in de mast gemaakt om een vogelnest van onder de radar te halen (het jong zat nog in het nest, maar het was nog enkel een verzameling veren en bleke beenderen. ) Met Ilse aan de lieren was dit een gelegenheid geweest om van mij af te geraken, maar het feit dat ik er nog ben zegt veel!

IMG_7559

Na 5 dagen hebben we Cumberland Bay verlaten, met bestemming de hoofdstad van Sint Vincent: Kingstown, of toch vlak erbij, in Blue Lagoon.

Op de windloze tocht hebben we nog wat man/vrouw over boord gespeeld met een zwemvest. En dat was maar goed ook, want anders waren er doden gevallen… (Hiervan geen foto’s) Oefening baart kunst, maar nog beter is de instelling die ik ergens gelezen heb: “een varende boot is als een bergtop, met aan alle kanten 1000 meter diepe afgronden.” Een beetje zoals de soufrière dus.

IMG_7520

Hiking on Saint Vincent

Wednesday, October 21st, we have just arrived in Blue Lagoon Bay on St.Vincent and we have internet on the boat ! What a treat ! We are not anchored but moored on a buoy because apparently the holding is not good here, too many stones and not enough sand. Although Stefan still wanted to anchor I insisted on the mooring because of the good night sleep, there were too many other boats around us moored on a buoy. We motored all the way from Cumberland Bay to here because there was just no wind. Good for the batteries and the watermaker but not something you want to do a lot. We did take some time to do a MOB (Man Over Board) excercise and found out we definitely need some more practice on this! This is scheduled for the next week.

We left Bequia (pronounced Bekway) on October 17th to sail to Cumberland Bay on Saint Vincent.

IMG_7401
Port Elizabeth in Bequia
IMG_7391
Church in Bequia.
IMG_7396
Street in Port Elizabeth
IMG_7387
Church in Port Elizabeth.
IMG_7384
Small grocery store on our way to Friendship bay. We stopped for a cold drink.
IMG_7410
Stefan changing the oil.

Stefan had changed the oil of one of the motors the day before. I must say he keeps surprising me :-). We had smooth sailing for about 3 hours and then we needed the help from the motor to get to our destination. We were surprised of the untouched nature in St.Vincent. So beautiful and green. No white sandy beaches in St.Vincent since this is a vulcanic island the sand is black at the beach. We were especially looking forward to the hiking on the island. When we arrived we immediately were helped to not only anchor(the bow) but also have the stern of the boat tied to a palm tree. The boat did not move 🙂 ! There were only two other boats in the bay. No internet except at the one restaurant open. There were several vendors of fish, souvenirs and fruit. We got lucky with the fruitman since he had fresh guava and passion fruit. Yummy !

October 18th, sunday, we were going for a small hike but ended up walking for 3,5 hours! The sun was hot but luckily there were some parts in the woods. We went through the village into the woods and had a feast on the mangos hanging there for the taking.

IMG_7487
Stefan eating mango number 3…

The tropical forest was really beautiful, we saw only one other person who told us the road back to Cumberland Bay would take “hours”. We decided to do the full loop anyway instead of turning back…We arrived back at the boat at 4PM so not too bad. Apparently we did miss all the marijuana (it is called Ganja here)plantations during our walk. I read later that St.Vincent has the second highest production of marijuana in the Caribbean. Jamaica is number one. It is illegal to plant marijuana but the government is not doing a lot against it (elections are coming up). One pound costs about 500EC dollars in St. Vincent.

IMG_7481
Cumberland Bay with Sanuk all the way to the right.

October 19th, we went to the bay next door, Wallilaboo with Flipper. This is the bay where they filmed the movie Pirates of the Caribbean, the Curse of the Black Pearl. Still today, we are about 10 years later, tourists come to see this bay for this reason.

walllilabou bay pirates of the carribean bay
Wallilaboo bay – luckily the pirates are gone 🙂
IMG_7508
Wallilaboo bay on St.Vincent

IMG_7507

We decided to hike into the town, apparently there was a waterfall. Whlie we were walking we heard the ice cream man and got an ice cream

IMG_7502
Can you guess the taste on this one ?

IMG_7501
Typical house along the side of the road.
IMG_7505
This was the waterfall….
IMG_7512
Me at the entrance of Wallilaboo bay.

October 20th, we decided to hike the vulcano La Soufriere today so we had to get up at 5AM as a taxi was picking us up at 6 AM with our guide, rasta Kenny. We would hike the more challenging route, from the beach up to the top, 1230 meter. More about this in my next blog update.