Het is zondagochtend (denk ik), rond 5:30 want het is licht aan het worden. Ik kon niet meer slapen en ben opgestaan.
Sinds gisteren rond 16:00 liggen we in Cumberland Bay(tje),op het eiland St Vincent. We zijn gisteren vertrokken uit Bequia rond een uur of 11, na eerst nog wat inkopen gedaan te hebben: benzine reservoir opvullen voor Flipper, wat groenten gekocht en wat geld afgehaald.

We halen hier steeds kleine bedragen af, want ik heb een Visa kaart van Schwabb met drie grote voordelen als je veel reist: 1) geen wisselkoers kosten 2) geen transactie kosten 3) om sommige ATMs te gebruiken moet je een bedrag betalen aan de bank die eigeaar is van de ATM, en die onkosten worden 100% terugbetaald (Vooral in Amerika kan dit oplopen). Dus is het gebruik van deze kaart te vergelijken met geld afhalen in Belgie met je bankkaart. Vermits we vele kleine aankopen doen bij partikulieren, is het gebruik van cash meestal de enige manier om te betalen.

We hadden een kleine zeiltocht van ongeveer een uur of vier. Bij het verlaten van Bequia zagen we onze bestemming immers al liggen, maar de wind die sterk kan varieren in richting rond een eiland zorgde er toch voor dat we even onderweg waren. Op volle zee, tussen de twee eilanden in, hadden we een leuke ruime wind van 10 a 15 knopen, maar in de luwte van het eiland draaide de wind en kwam hij op de kop te liggen. Het laatste stuk, een uurtje denk ik hebben we op de motor gevaren.

Ik heb trouwens vrijdagvoormiddag me bezig gehouden met de olie te verversen van onze stuurboord motor, een Yanmar 38pk. Een primeur voor deze jongen, daarom ook dat ik er een uur of vier mee bezig ben geweest, want ik heb er mijn tijd voor genomen vermits het de eerste keer was. De volgende keren zal dat wat rapper gaan hoop ik: schaduw bache ophangen, olie uit de motor zuigen via de dipstick, rest via de drainage bout laten uitlopen, oliefilter vervangen, zoeken waar dat extra dichtingsringske van de drainage bout vandaan zou zijn gekomen, en nieuwe olie erin, alles opkuisen en wegbergen.

Onze aankomst in Cumberland Bay werd reeds vanop zee voorbereid: een man in een motorboot bood aan om ons te helpen met de speciale ankering die nodig is in de baai, namelijk met een anker dicht tegen de kant, en een lijn vanop de boot naar een boom. Dit wordt toegepast als de bodem van de baai erg steil afdaalt. Met zijn hulp was dit snel gefikst, en het zou moeilijker zijn om dit alleen te moeten doen, want je moet na het anker te hebben uitgeworpen, achterwaarts naar de kust varen om daar een lijn tussen de boot en de boom vast te maken. Na een nachtje slapen ben ik echter aan het overwegen om met onze boeg naar de kust te liggen, want nu krijgen de zonnepanelen niet genoeg licht, en zouden we meer privacy hebben, want nu zitten we met ons terras naar een huis aan de kant gericht.

Laat me eens proberen te beschrijven hoe deze baai eruit ziet. De ingang vanuit de zee is tussen twee beboste rotsen, en dan verbreedt het water tot ruwweg een cirkel.

Er is geen strand, het water komt tot tegen een groene berm waar de geiten in grazen. Op de kustlijn staan tussen de palmbomen een viertal huizen, en 100 meter daarna begint een helling van ruw groen, beplant met bananen- en palmbomen.

Er komt een riviertje uit op het midden van de baai, met ernaast een pontonnetje waar we kunnen aanleggen met Flipper. Er liggen ook nog twee ruines van betonnen aanlegstijgers. Op de helling ligt een dorp met vele kleurige huisjes, waar we vandaag eens naar toe zullen stappen. De rest van het land bestaat uit een afwisseling van steile hellingen en valleien die begroeid zijn met bomen. Kippen, honden en schapen zorgen overdag voor natuurgeluiden, en ’s nachts is er continu luid lawaai van piepende schommels. Blijkbaar zorgen kleine kikkertjes voor dit bizarre geluid. Gisteren bij valavond kwam een zwerm witte reigers zich nestelen in de bomen rond de baai, en zat er een groene reiger op de stijger intens de bewegingen van een krabbetje te volgen. Neen, er is geen drama gebeurd, elk is gewoon met het leven doorgegaan, maar het is toch leuk als je dit vanop 10 meter kan volgen. Deze morgen stonden er in het schemerdonker reeds een drietal jongens te vissen op een overblijfsel van een pier, en zag ik dat de andere zeilboot zich klaarmaakte om te vertrekken. (Om 6:30, die moeten zeker dringend ergens zijn?) Nu zijn we nog met 2 boten in de baai, een jacht die hier al een tijdje ligt en wij.
Er zijn reeds twee bootjes langs geweest, een die vroeg wanneer we vertrekken (we blijven vandaag zeker liggen) en een die avocado’s kwam aanbieden.

Gisteren hebben we ook reeds bezoek gehad van een fruitverkoper en een souvernierverkoper. De fruitverkoper hebben we kunnen gelukkig maken want hij had lekkere dingen mee: papaya’s, mango’s, stervruchten en passievruchten. We hebben ze van eigenaar laten verwisselen voor 28 EC$ (9 EUR), en wat overschot van (ongekookte) pasta. Dit is typisch hier, na de verkoop vragen ze en passant nog of we geen rijst hebben om mee te geven, of een pintje, of iets anders, want hij heeft 5 kinderen. [ Alsof een pintje zijn kinderen gaat blijmaken …]. Ik was benieuwd naar de passievruchten, want ze zagen eruit als een lichtgele melige appel. De schil was een halve cm dik, en daarbinnen zaten de zaadjes die een explosie zijn van smaak, zoals ik het kende van de Belgische versie, maar iets zachter.

Passievrucht en mango zijn mijn twee favoriete vruchten, en van het laatste heb ik er zeker al honderd verorberd sinds we in de Caraibben zijn want ze vallen hier letterlijk uit de bomen voor je voeten. Ze komen in verschillende soorten, elk met hun eigen smaak en variatie. Er zijn reuzeexemplaren (20 cm), kleintjes die een zweem van kokossmaak hebben, groene met donkeroranje vlees, .. maar allemaal hebben ze gemeen dat ik een doucheke moet nemen na het eten ervan. Ligt het aan mij?

De souvenierverkoper had een tas bij met schreeuwlelijke dingen, die zijn vrouw had gemaakt. Portefeuilles in de kleuren van St Vincent (geel/groen/blauw), gemaakt door wol door een soort van plastieken gaatjesvorm te halen, totaal onbruikbaar. Een popje dat met veel goede wil charmant kon genoemd worden, en wat kleine houten dolfijntjes met een haakje. Dit is steeds moeilijk voor ons, enerzijds willen we de mensen wel wat geven maar anderzijds verwachtten we dat ze toch iet of wat realistische instelling hebben. Enfin, we hebben hem met een restje van rum blij gemaakt.
Ondertussen is het hier half acht geworden. De zon staat boven de heuvels, ik hoor kinderstemmen en ons broodje is (bijna) gebakken.
Tijd om Ilse op te roepen en aan onze zon-dag te beginnen…

Flash forward 20:00 uur.
Onze dag zit er bijna op, en hij is goed geweest. We hebben zo rond de middag een serieus wandelingske gemaakt, want we waren pas terug rond 16:00.

Eerst langs het in aanbouw zijnde stadion (het zijn hier bijna verkiezigen), dan de steile weg op naar het Cumberland dorp, en dan langs een asfaltbaantje langs het laatste huis, de jungle in. Onderweg zagen we de baai vanuit de hoogte, met ons Sanuukske.  We kwamen een Vincent (eiland inwoner) tegen en die waarschuwde dat de weg, the high loop, veel te lang was – hours -. Toch hebben we door gezet, langs brood-, mango-, bananen- en tropische bomen.

Ontelbare mango’s hebben we gezien, en diepe groene dalen en steile hellingen. Maar blijkbaar hebben we toch niet echt goed gekeken want achteraf bleek dat we dwars door marijuana (ganja) land zijn gewandeld…