Stefan. Warm, met af en toe een donderbui

Zoals ik reeds zei hebben we wat tijd gekregen nu de meeste spullen onderweg zijn. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een aantal toeristische bezienswaardigheden te bezoeken. Zo was er de villa van Vizcaya, gebouwd tussen 1914 en 1920 door de stichter van de landbouwwerktuigen maker McCormack – International Harvester, James Deering. De moeite waard, want mr Deering keek niet op een Europees antiek stukske meer of minder. Hij had ook niets beters te doen wegens nooit van de straat geraakt. Ook de tuin is heel mooi aangelegd.

We zijn ook afgezakt naar de Everglades. Dit is een reusachtig natuurgebied dat eigenlijk één grote stroom water is dat zeer traag naar het zuiden vloeit. Het verschil tussen het hoogste en laagste gebied is ongeveer 2 meter. Op de hogere stukken staan bomen, op de lagere stukken riet en gras, en daartussen veel water. In de everglades (van het indiaans, everywhere glade (=grasspriet) ) leven ook verschillende diersoorten, met de meest gekende de alligator. Maar ook de krokodil, reiger, vele vissoorten, schildpadden, zeekoe, … en ik vergat bijna de mug, ook redelijk talrijk bijeengekomen om de toeristen te ontvangen. Wij hebben een paar mooie korte wandelingen gemaakt.

De dag erna zijn we richting Florida Keys getrokken. Keys zijn kleine eilandjes, verbonden door bruggen zodat je met de auto ze kan afrijden tot het eindstation Key West. Zo ver zijn we echter niet geraakt, het was ons te ver want ongeveer 100 miles, welliswaar langs goed bereidbare tweevaksbaan. Toch hebben we een goed idee gekregen van wat de Keys zijn. We hebben op een strandje halverwege wat gerust en zijn gaan zwemmen in de (ondiepe) zee. De temperatuur van het dij-diepe water moet rond de 30° C gelegen hebben, een beetje een bad ervaring. Aan de ene kant van de Keys ligt de Atlantische oceaan, en aan de andere kant een lagune die ook een beschermd gebied is en aan de Everglades grenst.

Terwijl ik rustig in ons gloednieuw strandtentje zat, kreeg ik een telefoon op mijn voorafbetaalde ATT telefoonkaart. Het was iemand van een of andere (Amerikaanse) verzekeringsmaatschappij die me in nogal onheilspellende termen vertelde dat mijn autoverzekering vervallen was, en ik deze dringend moest hernieuwen. Daarop vroeg ik hem met welk merk auto ik reed, maar over die informatie beschikte hij niet. Hij ging me wel verbinden met een medewerker die me verder kon helpen. ‘Laat maar’ heb ik hem gezegd voor ik ophing… Zo een agressieve tele marketing verkoop heb ik nog nergens anders meegemaakt. Only in Amerika?

Iets wat ik ook grappig vind is dat in Amerika op restaurantbezoek de dienster het altijd over werk heeft als je eet: “How are you doing with your plate? Still working on it?”

Toen we naar ons appartement reden heeft het gebliksemd dat het een lieve lust was. Wel veel bla bla maar geen boem boem: het bleef de gehele weg droog.