Categorie archieven: St Vincent and the Grenadines

19 oktober 2015 Cumberland Bay, St Vincent, St Vincent and the grenadines

Het is zondagochtend (denk ik), rond 5:30 want het is licht aan het worden. Ik kon niet meer slapen en ben opgestaan.
Sinds gisteren rond 16:00 liggen we in Cumberland Bay(tje),op het eiland St Vincent. We zijn gisteren vertrokken uit Bequia rond een uur of 11, na eerst nog wat inkopen gedaan te hebben: benzine reservoir opvullen voor Flipper, wat groenten gekocht en wat geld afgehaald.

We halen hier steeds kleine bedragen af, want ik heb een Visa kaart van Schwabb met drie grote voordelen als je veel reist: 1) geen wisselkoers kosten 2) geen transactie kosten 3) om sommige ATMs te gebruiken moet je een bedrag betalen aan de bank die eigeaar is van de ATM, en die onkosten worden 100% terugbetaald (Vooral in Amerika kan dit oplopen). Dus is het gebruik van deze kaart te vergelijken met geld afhalen in Belgie met je bankkaart. Vermits we vele kleine aankopen doen bij partikulieren, is het gebruik van cash meestal de enige manier om te betalen.

We hadden een kleine zeiltocht van ongeveer een uur of vier. Bij het verlaten van Bequia zagen we onze bestemming immers al liggen, maar de wind die sterk kan varieren in richting rond een eiland zorgde er toch voor dat we even onderweg waren. Op volle zee, tussen de twee eilanden in, hadden we een leuke ruime wind van 10 a 15 knopen, maar in de luwte van het eiland draaide de wind en kwam hij op de kop te liggen. Het laatste stuk, een uurtje denk ik hebben we op de motor gevaren.

IMG_7421
Sint Vincent, onze bestemming is reeds te zien van bij het vertrek
IMG_7427
Bequia, dat we achter ons laten

IMG_7425

Ik heb trouwens vrijdagvoormiddag me bezig gehouden met de olie te verversen van onze stuurboord motor, een Yanmar 38pk. Een primeur voor deze jongen, daarom ook dat ik er een uur of vier mee bezig ben geweest, want ik heb er mijn tijd voor genomen vermits het de eerste keer was. De volgende keren zal dat wat rapper gaan hoop ik: schaduw bache ophangen, olie uit de motor zuigen via de dipstick, rest via de drainage bout laten uitlopen, oliefilter vervangen, zoeken waar dat extra dichtingsringske van de drainage bout vandaan zou zijn gekomen, en nieuwe olie erin, alles opkuisen en wegbergen.

Onze aankomst in Cumberland Bay werd reeds vanop zee voorbereid: een man in een motorboot bood aan om ons te helpen met de speciale ankering die nodig is in de baai, namelijk met een anker dicht tegen de kant, en een lijn vanop de boot naar een boom. Dit wordt toegepast als de bodem van de baai erg steil afdaalt. Met zijn hulp was dit snel gefikst, en het zou moeilijker zijn om dit alleen te moeten doen, want je moet na het anker te hebben uitgeworpen, achterwaarts naar de kust varen om daar een lijn tussen de boot en de boom vast te maken. Na een nachtje slapen ben ik echter aan het overwegen om met onze boeg naar de kust te liggen, want nu krijgen de zonnepanelen niet genoeg licht, en zouden we meer privacy hebben, want nu zitten we met ons terras naar een huis aan de kant gericht.

IMG_7449
onze dichtsbijzijnde buren

Laat me eens proberen te beschrijven hoe deze baai eruit ziet. De ingang vanuit de zee is tussen twee beboste rotsen, en dan verbreedt het water tot ruwweg een cirkel.

IMG_7481
Cumberland Bay, gezien vanop onze wandeling
IMG_2680
het vulkanisch zand ‘strand’
IMG_2678
Sanuk, gezien vanop het strand. Bemerk de lijn naar de boot

Er is geen strand, het water komt tot tegen een groene berm waar de geiten in grazen. Op de kustlijn staan tussen de palmbomen een viertal huizen, en 100 meter daarna begint een helling van ruw groen, beplant met bananen- en palmbomen.

IMG_7461
Bananenboom op het strand

Er komt een riviertje uit op het midden van de baai, met ernaast een pontonnetje waar we kunnen aanleggen met Flipper. Er liggen ook nog twee ruines van betonnen aanlegstijgers. Op de helling ligt een dorp met vele kleurige huisjes, waar we vandaag eens naar toe zullen stappen. De rest van het land bestaat uit een afwisseling van steile hellingen en valleien die begroeid zijn met bomen. Kippen, honden en schapen zorgen overdag voor natuurgeluiden, en ’s nachts is er continu luid lawaai van piepende schommels. Blijkbaar zorgen kleine kikkertjes voor dit bizarre geluid. Gisteren bij valavond kwam een zwerm witte reigers zich nestelen in de bomen rond de baai, en zat er een groene reiger op de stijger intens de bewegingen van een krabbetje te volgen. Neen, er is geen drama gebeurd, elk is gewoon met het leven doorgegaan, maar het is toch leuk als je dit vanop 10 meter kan volgen. Deze morgen stonden er in het schemerdonker reeds een drietal jongens te vissen op een overblijfsel van een pier, en zag ik dat de andere zeilboot zich klaarmaakte om te vertrekken. (Om 6:30, die moeten zeker dringend ergens zijn?) Nu zijn we nog met 2 boten in de baai, een jacht die hier al een tijdje ligt en wij.
Er zijn reeds twee bootjes langs geweest, een die vroeg wanneer we vertrekken (we blijven vandaag zeker liggen) en een die avocado’s kwam aanbieden.

Gisteren hebben we ook reeds bezoek gehad van een fruitverkoper en een souvernierverkoper. De fruitverkoper hebben we kunnen gelukkig maken want hij had lekkere dingen mee: papaya’s, mango’s, stervruchten en passievruchten. We hebben ze van eigenaar laten verwisselen voor 28 EC$ (9 EUR), en wat overschot van (ongekookte) pasta. Dit is typisch hier, na de verkoop vragen ze en passant nog of we geen rijst hebben om mee te geven, of een pintje, of iets anders, want hij heeft 5 kinderen. [ Alsof een pintje zijn kinderen gaat blijmaken …]. Ik was benieuwd naar de passievruchten, want ze zagen eruit als een lichtgele melige appel. De schil was een halve cm dik, en daarbinnen zaten de zaadjes die een explosie zijn van smaak, zoals ik het kende van de Belgische versie, maar iets zachter.

Passievrucht en mango zijn mijn twee favoriete vruchten, en van het laatste heb ik er zeker al honderd verorberd sinds we in de Caraibben zijn want ze vallen hier letterlijk uit de bomen voor je voeten. Ze komen in verschillende soorten, elk met hun eigen smaak en variatie. Er zijn reuzeexemplaren (20 cm), kleintjes die een zweem van kokossmaak hebben, groene met donkeroranje vlees, .. maar allemaal hebben ze gemeen dat ik een doucheke moet nemen na het eten ervan. Ligt het aan mij?

IMG_7446
Onze vruchtenaankoop na aankomst, ik ben een passievrucht aan het verorberen

De souvenierverkoper had een tas bij met schreeuwlelijke dingen, die zijn vrouw had gemaakt. Portefeuilles in de kleuren van St Vincent (geel/groen/blauw), gemaakt door wol door een soort van plastieken gaatjesvorm te halen, totaal onbruikbaar. Een popje dat met veel goede wil charmant kon genoemd worden, en wat kleine houten dolfijntjes met een haakje. Dit is steeds moeilijk voor ons, enerzijds willen we de mensen wel wat geven maar anderzijds verwachtten we dat ze toch iet of wat realistische instelling hebben. Enfin, we hebben hem met een restje van rum blij gemaakt.
Ondertussen is het hier half acht geworden. De zon staat boven de heuvels, ik hoor kinderstemmen en ons broodje is (bijna) gebakken.
Tijd om Ilse op te roepen en aan onze zon-dag te beginnen…

Flash forward 20:00 uur.
Onze dag zit er bijna op, en hij is goed geweest. We hebben zo rond de middag een serieus wandelingske gemaakt, want we waren pas terug rond 16:00.

IMG_7478
Het begin van onze wandeling, voor we de jungle intrekken

IMG_7460 Eerst langs het in aanbouw zijnde stadion (het zijn hier bijna verkiezigen), dan de steile weg op naar het Cumberland dorp, en dan langs een asfaltbaantje langs het laatste huis, de jungle in. Onderweg zagen we de baai vanuit de hoogte, met ons Sanuukske.  We kwamen een Vincent (eiland inwoner) tegen en die waarschuwde dat de weg, the high loop, veel te lang was – hours -. Toch hebben we door gezet, langs brood-, mango-, bananen- en tropische bomen.

IMG_2687
Ilse zag eens mangos hangen

Ontelbare mango’s hebben we gezien, en diepe groene dalen en steile hellingen. Maar blijkbaar hebben we toch niet echt goed gekeken want achteraf bleek dat we dwars door marijuana (ganja) land zijn gewandeld…

 

14 oktober 2015 – Bequia (St Vincent and the Grenadines)

IMG_7297
Kerkje van Mayreau, op het hoogste punt van het eiland

zaterdag 3 – 7 oktober 2015 Tobago Cays, Mayreau
Deze morgen zijn we rond 10 uur vertrokken voor het volgende eilandje, of groep van eilandjes namelijk Mayreau. Dit zegt je waarschijnlijjk niet veel, maar de eilandjes ernaast met zijn natuurpark zijn je misschien wel bekend: Tobago Cays. Even de spelers voorstellen: een groot rif (Horseshoe reef), dat is een onderwaterrots bestaande uit koraal, gebouwd door natuurlijke organismen over de eeuwen heen. Het is de speelplaats van vele vissen die er voortdurend op zoek zijn naar iets om te eten. De golven breken op het rif, waardoor erachter een relatief rustig zeevlak ontstaat. De wind heeft echter geen last van een rif en blaast gewoon door. Een andere speler is de bodem. Als deze uit zand of modder bestaat is dit ideaal om in te ankeren, andere bodems zoals zeegras, koraal of rots maken het moeilijker. Maar we liggen dus in een zandbodem, achter een rif met rondom ons een aantal onbewoonde eilandjes en verder niets dan blauw. De lucht en het water strijden met elkaar: om ter blauwst.
We hebben hier een 3-tal dagen doorgebracht. Het is raar, maar van verveling is er nooit sprake. Ik merk van mezelf dat ik onthaast ben: waar ik in België er nooit zou in geslaagd zijn om een half uurtje niets te doen, lukt hier bijzonder goed. Ik heb niet langer de drang om bezig te zijn, ik kijk gewoon wat om me heen, er is altijd wel iets te zien. In de lucht zorgen de fregatvogels of de bruine Genten (brown boobie) voor een spectakelvoorstelling, in het water hebben we altijd gezelschap: een schildpad die zijn kop eens bovensteekt en dan weer weg is, een permanente kolonie van vissen onder de boot, van piepklein (1 cm) tot redelijk groot (30cm). En de boot zelf die een mooi scala van geluiden meebrengt en waarnaar je continu luistert, want elk nieuw geluid kan een probleem in wording zijn dat moet nagekeken worden. Op deze manier zorgt de boot in samenwerking met de natuur er ook voor dat je altijd wel iets te doen hebt. Een voorbeeldje:
Als de zon niet (genoeg) van de partij is, laden de batterijen niet genoeg op, en moet de generator (Jenny) ons uit de nood helpen. Bijna onmiddellijk na het opstarten sloeg Jenny weer af, en pinkte het startlichtje 7 keer. Dus de handleiding (we hebben van alles aan boord een handleiding, wat bijna een noodzaak is) erbij gehaald, en 7 keer betekend een probleem met de koeling. Jenny wordt afgekoeld door zeewater op te zuigen, langs de motor te laten passeren en dan weer in zee te dumpen. Het opzuigen gebeurt door een waterpomp, die op zijn beurt een rubberen wieltje met schoepen bevat. Dat laatste wordt een impeller genoemd. Goed, dus moet ik de impeller nakijken. Met de handleiding erbij heb ik wel 15 minuten zoet geweest om de waterpomp te vinden. Het impellerhuis blijkt een klein schijfje te zijn, goed verstopt achter rubberen buizen, en met weinig werkruimte om 3 bouten te kunnen losschroeven. Maar het lukt, en de impeller blijkt 3 van zijn 12 vanen te missen, en 3 andere zijn zwaar verminkt met scheuren, of half hun lijf afgerukt. In de voorraad onderdelen vind ik 2 reserve impellers, dus een nieuwe gaat erin. Blijkt wel dat de pijlen van de draairichting die de vorige eigenaar erop gezet had, verkeerd staan. Dat is bizar, want Steve is een meticuleus man, en meestal is alles tip top. Maar ik heb gelijk, want een touwtje rond de as van de waterpomp en een startpoging geeft bevestiging: net andersom. Een half uurtje later zit de nieuwe impeller erin, en is Jenny weer aan het snorren. Alweer een halve dag voorbij…
Voor hen die het leven op een boot niet kennen zeg ik erbij dat dit allemaal normaal is. Het zoute zeewater, wind en zand zijn een agressieve combinatie die zorgen dat er wel altijd iets moet onderhouden worden. Je kan een impeller vervangen vergelijken met thuis een lamp vervangen.
Zaterdag 7 – 11 oktober 2015 Chatham bay, Union Island.

Even een toerke doen op de camping
Even een toerke doen op de camping
IMG_7358
Camping Chatham bay tijdens een regenbui. Sanuk op staanplaats in het midden

We hebben een aantal dagen van slecht weer achter de rug. Daarmee bedoel ik dus regen, want de temperatuur van de lucht is hier bijna constant: overdag 31 tot 33 graden, ’s nachts rond de 29. Het zeewater is steeds een aangename 28 a 29 graden (net nog eens gechecked met mijn temperatuur-pistool). Maar de regen komt in twee vormen: met of zonder wind. Meestal met wind, veel wind. We zien het veelal aankomen, maar als we verrast worden door een plensbui is het alle hens aan dek: alle raampjes moeten dicht. Ook ’s nachts worden we wakker doordat de regen door onze velux naar binnen komt, en dan doen we hetzelfde, maar kijken we ook eens rond hoe onze boot gedraaid ligt. Zijn we niet verschoven? Een heel moeilijke interpretatie oefening, want rondom ons zijn ook alle andere boten min of meer mobiel rond hun anker. Onze boot is anders een krak in het draaien rond de briddle (het stuk touw dat de twee rompen verbindt met de ankerketting), we krijgen steeds op ons terras een uitgebreid 180 graden panorama voorgeschoteld, ook al liggen alle andere boten gedwee naar de windrichting gericht. Catamarans zijn gekend voor dit fenomeen, maar Sanuk is dus een uitblinker hierin. Dus in Chatham bay hebben we aardig wat momenten doorgebracht ’s nachts waarbij Ilse en ik debateren over de positie van onze boot ten opzicht van onze buren, terwijl de wind huilt in het want. Bij het ochtendgloren wordt dan alles veel duidelijker. Meestal zijn we niet verschoven, maar in Chatham bay heb ik toch eens geëxperimenteerd met het uitwerpen van een tweede anker (3 uur) en het terug ophalen ervan de volgende dag (4 uur). Ik heb er toch wel veel van opgestoken, namelijk dat ik het volledig anders moet aanpakken: geen twee ankerkettingen, maar een ketting met daaraan twee ankers. Meer hierover als ik het nog eens toepas.

schoolkinderen op weg naar huis
schoolkinderen op weg naar huis in Ashton dorp (Union Island)

Mijn boek is wel uitgeraakt: ‘All the light we cannot see’, van Anthony Doerr. Ik geef het een 8/10, en er is een nederlandse vertaling van uitgekomen (Als je het licht niet kunt zien).

We hebben ook redelijk wat wandelingskens gemaakt rondom Chatham bay, de natuur blijft voor ons een onuitputtelijke bron van verwondering en genieten.

IMG_2644
Op terugweg van een wandeling, met ons plastieken anorakske en flip/flops.
IMG_2666
Het was natuurlijk iet altijd slecht weer…

Donderdag 11- 15 oktober 2015, Bequia, St vincent en de Grandines.
Ondertussen zijn we 5 dagen verder, en vliegt de tijd. We liggen in Bequia (pop 7000), een klein eiland ten zuiden van het hoofdeiland St Vincent.

Onderweg had ik de hengel uitgezet met een 20 cm lange namaakvis en zo een 50 m achter de boot aan gesleept. Ilse zei na een half uurtje “ik denk dat er iets aanhangt”, maar ik geloofde haar niet en na nog een half uur heb ik toch de lijn maar binnen gehaald. Ilse had (weer) gelijk gehad: De makreel die we binnenhaalden bood niet veel weerstand meer, want hij was het reeds gaan zeggen. (Te veel lucht gehapt?) Hij vertoonde een paar wondjes aan zijn staart, dus ik denk dat hij hem niet zonder slag of stoot heeft laten doen. Gelukkig voor mij hebben makrelen stevige lippen, want hij hing met 1 haakje (van de 8) aan een stukje van zijn lip vast, 2 mm breed. De vissers onder jullie lachen zich waarschijnlijk te pletter met mijn beginnersgeluk, maar we hebben er toch lekker 2 dagen eten aan.

IMG_7374
De kiss of death voor een makreel van schat ik 2 kg

We hebben voor het eerst sinds Union island terug internet, en dus gaat daar wat tijd naartoe. (de druk om onze lezers te informeren…) Ook hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om de boot wat te onderhouden. We hebben de teakboorden en het teakvloertje op ons terras (laten) opblinken. Ik heb me ook laten leren hoe ik de carburator van onze buitenboord (4-takt 10 hp Honda) van Flipper moet schoon maken, iets wat zeker nog van pas zal komen later. De eeuwige roest, waartegen zelfs roestvrij staal niet bestand is, is weer -tijdeijk- van boord gejaagd, en ons voorzeil heeft een versteviging gekregen op een plaats waar de UV bescherming aan het loskomen was. Het wordt tijd dat we de fietsjes nog een bovenhalen, want behalve de straten van Port Elisabeth hebben we nog niet veel van het eiland gezien.

Nog een groet aan de lezers die via StuBru ons op het spoor gekomen zijn (Dag zat je in de auto om 18:10 dinsdag ll?). Alhoewel ik nooit een fan geweest ben (mijn kinderen noemen me qua muziek een ouwe pee), toch leuk van onze dochter om op deze manier wereldkundig te maken dat Ilse en ik reeds 13 jaar langer samen zijn dan alleen…