(Voor alle duidelijkheid, we zijn ondertussen dec 2018 en terug in Belgie, maar dit is een terugblik op een mooi stukje van onze reis)
Na mijn herstel van mijn beeninfectie in het hospitaal van Lata zijn Ilse en ik terug verder getrokken op onze zeilreis door Solomon. Nadat ik van de dokter en verpleegsters een volledige ontsmettingskit meekreeg en ook de nodige pillen om mijn antibiotica kuur geleidelijk af te bouwen, waren we blij om terug verder te trekken. Onze eerste stop was het eiland San Christobal, zo een drie dagen (en twee nachten) varen. In het stadje Kira kira was er net een bananen festival, want San Christobal is ervoor gekend.
Hergé zou blij zijn met deze bananensoort die rechtop groeit
Na KiraKira vaarden we naar de noordkant van het eiland, om de volgende dag een korte oversteek te hebben naar Guadalcanal. We meerden aan voor een tijdelijk dorp dat hout kapt voor de export. Dit is een van de problemen van Solomon, een chef van een dorp verkoopt de rooi rechten, strijkt het geld op en verdeelt dit al dan niet over zijn stamgenoten. Ondertussen ziet de natuur erg af en duurt het herstel lang.
Alle materiaal om bos te rooien wordt aangevoerd en ook weer meegenomen, althans de machines die nog werken. De rest wordt achtergelaten als schroot op de zwaar diesel-vervuilde grond.
De volgende dag zijn we alweer op weg naar het eiland Guadalcanal. Dat is vooral gekend door de Amerikanen, de Australiers en de Japanners want het was het toneel voor een beslissende fase van de tweede wereldoorlog. Maar eerst komen we op het uiterste zuidpuntje aan bij een welkome afwisseling: het toeristenverblijf Tavanipupu resort. Er waren geen betalende gasten en dus konden we als cruisers rondlopen op het prachtige domein en met de lokale manager mee aan tafel aanschuiven. Ilse kreeg zelfs een massage aangeboden in ruil voor het afstaan van de auteursrechten van de foto’s, die je kan bewonderen op de website van het resort.
een koud pintje, dat was lang geleden
Maar we konden natuurlijk hier niet eeuwig blijven… dus heb ik Ilse ’s nachts met de boot ontvoerd. 😉
Vlakbij het resort was er een jaarlijkse bijeenkomst van een lokale stam. De priester die we ontmoet hadden in het resort nodigde ons uit. Na een lange trip met onze trouwe flipper (bootje) en heel wat zoekwerk zagen we uiteindelijk een grote collectie canoes liggen, en wisten we dat we juist zaten. We waren de enige vreemdelingen onder een honderdtal mensen vanuit de omliggende dorpen. We aten mee met het traditionele ontbijt, biscuit koekjes en thee met melk en suiker. Daarna was er een rondleiding met de chef van het dorp, gevolgd door kleine optredens. We zagen de meisjes zingen (zo zo), de vrouwen dansen en kerkliederen zingen (zo zo) en daarna kwamen de jongens. Eerst de kleinsten en daarna de grotere. Iedereen lag plat van het lachen. Geniet met ons mee:
vrouwen dans 
lokaal middagmaal 
de lokale stijl van huttenbouw 
tot algehele hilariteit treden de jongens op
Maar we trokken verder en kwamen in de hoofdstad Honiara samen met nog twee andere cruisers die we reeds in Lata hadden ontmoet. De haven was piepklein met misschien plaats voor vier boten, dus we bleven buiten voor de ingang geankerd. Gelukkig zat het weer en de golven mee en hadden we geen onvoorziene her-ankeringen. Omdat het wereld voetbal toernooi aan de gang was, en heel populair is in de eilanden van de stille Zuidzee, kregen we naargelang het tornooi vorderde steeds meer supporters van Belgie. Het werd dus steeds gemakkelijker om uit te leggen waar we vandaan kwamen.
ruim aanbod op de lokale markt 
mooi museum in Honiara 
open lucht museum met oorlogsgetuigenissen 
We waren volop in wereldbeker ambiance
En verder ging de reis. We namen een zijuitstap naar de baai van Roderick waar een klein cruiseship een grote botsing had gehad met een rif. Er was zoals steeds een toeloop van families met canoes die groenten en fruit wilden wisselen voor kleren of andere nuttige dingen. We geven bijna nooit direct iets, maar proberen altijd te wisselen, ook al zijn beide zijden niet in evenwicht. Alleen was de vraag van de lokale chef John Piluca (Niet te verwarren met de aimabele John Ruca) om een ankervergoeding te geven er te veel aan, na onze gulle uitwisselingen. De arme stakker die hij erop uit stuurde om te ontvangen heeft een tirade over zijn hoofd gekregen…
Tenslotte reisden we af naar onze check-out stad in Solomon, Noro. We passeerden onderweg nog een natuurpark Tetepare dat absoluut de moeite van het bezoeken waard is, als de zee niet te wild is tenminste. Anders kan je verblijf er wel eens met een week verlengd worden …
Na Noro stond er een serieuze tocht op ons te wachten, dus gooiden we de dieseltanks nog eens vol met 400 liter taksvrije diesel. Helaas wat te enthousiast, want ik kreeg een dieseldouche over me heen. Gelukkig kijken ze er hier niet te erg naar als er een tiental liter diesel in de zee gemorst wordt. Het zou in Australie of de USA een dure keer geworden zijn…
Volgende keer meer over ons bezoek aan de Louisiades, een deel van Papua Nieuw Genua.
