Ia Ora Na!
Dag 4 : 9 Oktober 2016
Vandaag gaan we de zee op voor een korte oversteek naar Moorea, het eiland dat we vanop onze ligplaats al gans de week aan de horizon zien liggen, zo’n 17 mijl (31 km) verderop.
Alle proviand is aan boord, de dames hebben hun pilletjes tegen zeeziekte ingenomen en we gooien de trossen los. Ilse neemt via de VHF radio contact op met de havenmeester want er komen nogal wat overzet- en vrachtboten toe in Papeete haven en dus heb je de toestemming nodig om de havenuitgang, de “passe” door te varen.
FAQ 5 – wat is dat nu weer, een “passe”?
Relatief simpel: de eilanden zijn allemaal omgeven door een koraalrif (onderwater) of motu’s (riffen die boven het water zijn uitgegroeid en waarop aan tuinbouw wordt gedaan), daarbinnen ligt een lagune met rustig, relatief ondiep en kristalhelder water en in het midden daarvan het bergachtig eiland zelf (alle Genootschapseilanden zijn van vulkanische oorsprong). De golven breken niet echt zachtaardig op de riffen en het water klotst op die manier permanent naar binnen in een grote kuip. Vanuit de lagune stroomt het weer naar de volle zee door één of meerdere passe’s, uitgesleten door de stroming, vol met vis. Sommigen zijn bevaarbaar, andere te ondiep, maar overal staat dus een tegenstroom bij het binnenvaren van de lagune. We komen hier nog op terug want één en ander is niet zonder gevaar; zelfs niet voor een ervaren Kapitein met een absoluut aan hem verknochte bemanning…
Van de havenmeester krijgen we te horen dat we wat geduld moeten oefenen omdat één van de sneloverzetten uit Moorea in aantocht is. Stef navigeert de boot dus een beetje uit de vaargeul opzij binnen de strekdam. In de verte zien we de ferry inderdaad met volle geweld toesto(r)men en zeer snel uitgroeien tot vrij impressionant gevaarte dat zonder veel discussie zijn eigen voorrangsregels afdwingt.
We varen de passe uit en ontrollen de genua (de “fok” voor onervaren groentjes zoals ik) en het grootzeil. Ineens komt Sanuk tot leven, het gebrom van de motoren valt weg, de boot piept en knarst, kreunt en steunt onder de druk van een wind rond de 14 knopen en snijdt door de golven. Volgens Stef is er maar net genoeg wind om goed te kunnen zeilen, voor ons is de deining en de golfslag meer als sterk genoeg voor een eerste kennismaking met de Stille Oceaan en de onverbiddelijke impact ervan op onze halfcirkelvormige kanalen.
We gooien twee vislijnen uit, maar de tonijnen hebben duidelijk in de mot dat het metalen glinsterding (met weerhaak) waar ze in moeten bijten fake is, dus we blijven alvast figuurlijk op onze honger zitten…
Na een dikke vijf uur varen lopen we de lagune van Moorea binnen. Hier zijn de films over de Bounty opgenomen en de combinatie van een lichtblauwe lagune met de grillige bergketens is absoluut betoverend. “Mérite le détour” om het in Michelin-termen uit te drukken (ook al is dit specifieke omweggetje 16000 km ver weg). We ankeren in de buurt van een aantal andere schepen om te gaan snorkelen. Op de plek waar we gaan zwemmen staat nog een stevige stroming dus het is wel oppassen geblazen en terwijl Katie en Ilse volop genieten van de onderwaterwereld en Stefaan met onverdroten ijver de onderkant van zijn schip (zeg niet zomaar “boot”) inspecteert, hou ik het relatief snel voor bekeken.
Die avond aperitieven we in de Hilton, het is net Happy Hour, dus – net als de bemanning van de Bounty – laten we de discipline aan boord van het schip en spoelen we de restanten van het zoute snorkelwater met wat alcohol door. Er is bovendien internet, dus onze bloedjes van kinderen worden gerustgesteld: het gaat ons voor de wind… De dag wordt afgerond met een uitstekende zelf bereide maaltijd. Wat kan een mens nog meer wensen?
Dag 5
Tijd voor wat beweging. We staan met de zon op, nemen een stevig ontbijt en varen dan de Ōpūnohu baai in om 500 meter van het strand te ankeren. Intussen is ook de copieuze picknick voor vanmiddag klaar en trekken we met Flipper (de dinghy) naar de vaste wal. Vandaag staar er een stevige voettocht op het programma. Deels tussen de weiden, deels door de jungle, deels door ananasplantages. Een kleine 20 km, maar met de hitte, de vochtigheid en de hoogtemeters ruimschoots voldoende.
FAQ 6 – zit het daar dan niet vol met vieze beestjes?
Wel dat viel allemaal uitstekend mee. Malaria komt op deze eilanden niet voor (al een chance – geen Deet verstuivers en geen Malarone pillen nodig). Denghé koorts komt wel op de eilanden voor. De stranden zitten wel vol mieren en zandvlooien dus vooraleer ge uw badhanddoek bovenhaalt kan je maar beter even uitkijken naar een goede plek. Van muggen hebben we relatief weinig last gehad, al was het zoetere bloed van Ilse toch occasioneel in trek bij prikkende (of geprikkelde?) geleedpotigen.
Het gevaarlijkste beestje op het land is een giftige honderdpoot waar je maar beter met een grote boog omheen wandelt. [Stefan: er zijn geen slangen of andere giftige dieren op de eilanden. De gevaarlijkste dieren op het land zijn de bij en de honderdpoot, de echt giftige zitten in het water.. ]
In de jungle voel ik me een beetje een ontdekkingsreiziger (maar dan één van het late uur, want het eeuwenoude pad is al discreet gebaliseerd). De weg door de jungle draait en keert gestaag tot we uiteindelijk met een stevige klim uit het bos breken. Over de middag verslinden we onze picknick op een bergrug met een prachtig uitzicht op de kust en in onze rug de ruige resten van de krater die het eiland vorm gaf. Omdat we geen kaart meehebben blijkt de terugtocht problematischer en langer dan verwacht. Echt verloren lopen doen we niet, maar een paar keer moeten we toch op onze stappen terugkeren en de nodeloze kilometers wegen een beetje op het enthousiasme van de wandelaars.
Terug in de buurt van asfaltbaan horen we het doffe geboenk van Polynesische muziek in de verte en lopen we recht op een rave party. Lokale twintigers hebben hun auto’s geparkeerd onder een impressionante bamboestruik met de hoogte van een eik. Met batterijen, versterkers en grote luidsprekers bouwen ze een zondagnamiddag-feestje (met muziek en drank, zonder dans).
De laatste kilometers worden afgemaald aan een gezapig tempo. Op het strand vinden we een bar naast een geïmproviseerd petanqueterrein. Na wat aandringen duikt de waardin van dienst met ons in de koffer (van haar auto) en diept daar 4 liter koel bier uit op. De lokale mede, Hinano, deed ons meer deugd dan een fles Orvelo na een toertocht.
We gaan terug aan boord, nemen een douche en verleggen ons naar een andere plek in de lagune, niet ver van het Intercontinental Hotel waar we reserveren voor een Polynesische avond die georganiseerd wordt voor de “normale” hotelgasten. Dat we ook hier weer blijven plakken aan de bar met een piña colada of een mojito is louter WIFI-toeval.
Dag 6
Vandaag is een rustdag. Na een uitgebreid ontbijt varen we met Flipper tot aan een plek in de lagune waar het maar een anderhalve meter diep is. Al snel zien we de eerste pijlstaartroggen in het water. De beesten worden af en toe gevoederd door hotelgasten en zijn dus vrij tam, maar het blijft oppassen geblazen. Je wil absoluut niet toevallig op een roggen-rug (wat een mooie alliteratie!) trappen als die, half ingegraven in het zand, zijn dutje ligt te doen.
We snorkelen tussen de koralen door en plots zijn ook de zwartpuntrifhaaien van de partij. Die beesten blijven gelukkig op een respectvolle afstand (en wat mij betreft is dat respect wederzijds). Moorea verbergt duidelijk een deel van zijn charme onderwater want zo veel multicolore visjes heb ik nog nooit bij elkaar gezien.
Stef weet aan één van de toeristenboten wat sardientjes te ontfutselen en de roggen hebben dat onmiddellijk gezien. Zijn populariteit stijgt tot ongekende hoogten en plots zijn we omringd door een tiental roggen die allemaal sardienenbloed geroken hebben… De beesten blijken echter zacht (van vel) en aardig (van gemoed) dus buiten het feit dat een oudere, bijziende rog Ilse’s vinger voor een stuk aas aanzag gebeuren er geen ongelukken. De vissen pletsen met hun vleugels in het water wanneer ze aan de oppervlakte komen zoeken achter een goedkope maaltijd. Prachtige vissen zijn het, maar die lange pijlstaart blijft bij mij toch een kwalijke connotatie oproepen en ik ben eerlijk gezegd content wanneer we een halfuur later allemaal weer in de dinghy zitten.
Voor vanavond staat er cultuur op het programma. We komen goed op tijd in het Intercontinental hotel aan waar het strand is omgetoverd tot een gezellig restaurant. In een ondergrondse bakoven liggen wat speenvarkentjes te garen in bananenbladeren, en specialiteiten uit de verschillende eilanden worden gepresenteerd in aparte standjes, ze zien er overheerlijk uit. Het geheel wordt overgoten met een prachtige sterrenhemel en de geur van de zee.
FAQ 7 – en nooit last gehad van een té vlotte spijsvertering?
We waren erg goed voorzien van moderne geneesmiddelen, pillekes en zalfjes allerhande. Naast de traditionele zachtere middelen had onze EHBO doos ook de straffere toebak in voorraad, kwestie van ons spijsverteringsstelsel aeroob en anaeroob volledig te kunnen ontsmetten – just in case.
Ik durf het bijna niet te stellen, maar van alle verre reizen die we de afgelopen tien jaar hebben gemaakt is dit de eerste waar de Immodium en actieve kool ongeopend in de toiletzak is gebleven. We dronken nochtans gefilterd zeewater, aten lokale ijsroom, verorberden rauwe vis van de lokale markt en aten bananen met de kilo.
Enkel het doosje met artisanaal bereide pilletjes tegen zeeziekte werd aangebroken (met dank aan Magister Beirnaert).
Tijdens het eten wordt er wat gezongen, maar dan barst de show pas echt los.
Beeldschone schaars geklede vrouwen, prachtige (eveneens half naakte) mannen; waar zelfs Stef (momenteel in zijn beste form en vorm) bij verbleekt. De meeste vrouwelijke heupbewegingen worden aangestuurd door spieren waar ik het bestaan nooit van heb gekend. Ik kom ogen tekort. Onze dames laten het zich overigens ook welgevallen.
De Polynesische jongemannen brengen een soort Haka waarbij een aantal maagden uit het publiek worden ontvoerd. Ocharme – ge zijt op huwelijksreis en dan komt daar plots een gespierde Polynesiër voor u staan, die uw kersverse Amerikaanse echtgenoot doet verbleken tot een slap afkooksel van wat een man écht kan zijn… Het zal u maar overkomen.
Dag 7
We varen een eindje terug over de lagune en ankeren ons in de buurt van Cook’s bay recht tegenover de Manutea Tahiti. Manutea Tahiti is een manufactuur waar ananas, mango’s en ander lokaal fruit worden verwerkt tot vruchtensap, confituur en Tahitian rum.
Ze zijn er vooral fier op hun 50° rum, maar die was toen wij passeerden volledig uitverkocht. Erger nog: de bar was toe wegens verbouwingswerken, dus even van de lokale gefermenteerde vruchtensappen proeven zat er ook niet onmiddellijk in. Na een korte rondleiding, hebben we dan maar een voorraadje ingeslagen dat representatief was voor het nog beschikbare productengamma in de fabriek: naast veel gezond fruitsap voor het ontbijt o.m. een fles exotische ananaschampagne.
Dezelfde middag zijn we doorgevaren naar Paraoro, een stadje een paar kilometer verderop en hebben we “das Boot” geankerd in de buurt van het Moorea Beach Café (volledig toegewijd aan Veuve Cliquot). Dat het café een comfortabele aanlegsteiger had in de buurt van de lokale Libre Service was meegenomen, want dan konden we weer bunkeren vooraleer de sprong te wagen naar het volgende eiland: Huahine.
Dit werd de lakmoesproef: 20 tot 25 uur varen, 80 zeemijl (150 km) af te leggen in een stevige deining. Een test voor onze zeebenen.
FAQ 8 – geraak je op die eilanden nog makkelijk aan eten?
Op elk eiland vind je kleine superettes waar de meest courante producten makkelijk te krijgen zijn. Uiteindelijk zijn we in Frankrijk… Brood en kip worden gesubsidieerd en zijn spotgoedkoop. Verse vis is uiteraard makkelijker te krijgen dan in België en vind je in stalletjes naast de baan. Vlees (lam, rund) komt dikwijls uit Nieuw Zeeland. Luxeproducten (bier, wijn maar ook kazen en spuitwater) zijn wat duurder dan normaal maar blijven betaalbaar. Courante groenten vind je zoals thuis. Fruit is er in overvloed met mango’s, lokale bananen (niet de Chiquita bucht), papaya’s, ingevoerde appelsienen, etc. Het grootste probleem: citroenen zijn op de eilanden en zelfs in Tahiti bijna niet te vinden. Het leven is er zoet – niet zuur;-)
(wordt vervolgd)
