Categorie archieven: gast

Gastverslag 2 Karel De Baere: Moorea een van de genootschapseilanden

17/11/2016Frans Polynesie, gast, Genootschapseilanden, Iles du vent, nederlands, reisverslag, toerismeStefan Decuypere

Ia Ora Na!

Dag 4 : 9 Oktober 2016

Vandaag gaan we de zee op voor een korte oversteek naar Moorea, het eiland dat we vanop onze ligplaats al gans de week aan de horizon zien liggen, zo’n 17 mijl (31 km) verderop.

Alle proviand is aan boord, de dames hebben hun pilletjes tegen zeeziekte ingenomen en we gooien de trossen los. Ilse neemt via de VHF radio contact op met de havenmeester want er komen nogal wat overzet- en vrachtboten toe in Papeete haven en dus heb je de toestemming nodig om de havenuitgang, de “passe” door te varen.

FAQ 5 – wat is dat nu weer, een “passe”?

Relatief simpel: de eilanden zijn allemaal omgeven door een koraalrif (onderwater) of motu’s (riffen die boven het water zijn uitgegroeid en waarop aan tuinbouw wordt gedaan), daarbinnen ligt een lagune met rustig, relatief ondiep en kristalhelder water en in het midden daarvan het bergachtig eiland zelf (alle Genootschapseilanden zijn van vulkanische oorsprong). De golven breken niet echt zachtaardig op de riffen en het water klotst op die manier permanent naar binnen in een grote kuip. Vanuit de lagune stroomt het weer naar de volle zee door één of meerdere passe’s, uitgesleten door de stroming, vol met vis. Sommigen zijn bevaarbaar, andere te ondiep, maar overal staat dus een tegenstroom bij het binnenvaren van de lagune. We komen hier nog op terug want één en ander is niet zonder gevaar; zelfs niet voor een ervaren Kapitein met een absoluut aan hem verknochte bemanning…

Van de havenmeester krijgen we te horen dat we wat geduld moeten oefenen omdat één van de sneloverzetten uit Moorea in aantocht is. Stef navigeert de boot dus een beetje uit de vaargeul opzij binnen de strekdam. In de verte zien we de ferry inderdaad met volle geweld toesto(r)men en zeer snel uitgroeien tot vrij impressionant gevaarte dat zonder veel discussie zijn eigen voorrangsregels afdwingt.

We varen de passe uit en ontrollen de genua (de “fok” voor onervaren groentjes zoals ik) en het grootzeil. Ineens komt Sanuk tot leven, het gebrom van de motoren valt weg, de boot piept en knarst, kreunt en steunt onder de druk van een wind rond de 14 knopen en snijdt door de golven. Volgens Stef is er maar net genoeg wind om goed te kunnen zeilen, voor ons is de deining en de golfslag meer als sterk genoeg voor een eerste kennismaking met de Stille Oceaan en de onverbiddelijke impact ervan op onze halfcirkelvormige kanalen.

We gooien twee vislijnen uit, maar de tonijnen hebben duidelijk in de mot dat het metalen glinsterding (met weerhaak) waar ze in moeten bijten fake is, dus we blijven alvast figuurlijk op onze honger zitten…

Na een dikke vijf uur varen lopen we de lagune van Moorea binnen. Hier zijn de films over de Bounty opgenomen en de combinatie van een lichtblauwe lagune met de grillige bergketens is absoluut betoverend. “Mérite le détour” om het in Michelin-termen uit te drukken (ook al is dit specifieke omweggetje 16000 km ver weg). We ankeren in de buurt van een aantal andere schepen om te gaan snorkelen. Op de plek waar we gaan zwemmen staat nog een stevige stroming dus het is wel oppassen geblazen en terwijl Katie en Ilse volop genieten van de onderwaterwereld en Stefaan met onverdroten ijver de onderkant van zijn schip (zeg niet zomaar “boot”) inspecteert, hou ik het relatief snel voor bekeken.

Die avond aperitieven we in de Hilton, het is net Happy Hour, dus – net als de bemanning van de Bounty – laten we de discipline aan boord van het schip en spoelen we de restanten van het zoute snorkelwater met wat alcohol door. Er is bovendien internet, dus onze bloedjes van kinderen worden gerustgesteld: het gaat ons voor de wind… De dag wordt afgerond met een uitstekende zelf bereide maaltijd. Wat kan een mens nog meer wensen?

kkm-17 — Kapitein verbroedert met het werkvolk

Dag 5

Tijd voor wat beweging. We staan met de zon op, nemen een stevig ontbijt en varen dan de Ōpūnohu baai in om 500 meter van het strand te ankeren. Intussen is ook de copieuze picknick voor vanmiddag klaar en trekken we met Flipper (de dinghy) naar de vaste wal. Vandaag staar er een stevige voettocht op het programma. Deels tussen de weiden, deels door de jungle, deels door ananasplantages. Een kleine 20 km, maar met de hitte, de vochtigheid en de hoogtemeters ruimschoots voldoende.

kkm-3 — Vanop onze lunchplaats zien we: rechts Cooks baai in Moorea

kkm-2 — … en links, Opunohu baai, waar Cook landde in 1777

FAQ 6 – zit het daar dan niet vol met vieze beestjes?

Wel dat viel allemaal uitstekend mee. Malaria komt op deze eilanden niet voor (al een chance – geen Deet verstuivers en geen Malarone pillen nodig). Denghé koorts komt wel op de eilanden voor. De stranden zitten wel vol mieren en zandvlooien dus vooraleer ge uw badhanddoek bovenhaalt kan je maar beter even uitkijken naar een goede plek. Van muggen hebben we relatief weinig last gehad, al was het zoetere bloed van Ilse toch occasioneel in trek bij prikkende (of geprikkelde?) geleedpotigen.

Het gevaarlijkste beestje op het land is een giftige honderdpoot waar je maar beter met een grote boog omheen wandelt. [Stefan: er zijn geen slangen of andere giftige dieren op de eilanden. De gevaarlijkste dieren op het land zijn de bij en de honderdpoot, de echt giftige zitten in het water.. ]

In de jungle voel ik me een beetje een ontdekkingsreiziger (maar dan één van het late uur, want het eeuwenoude pad is al discreet gebaliseerd). De weg door de jungle draait en keert gestaag tot we uiteindelijk met een stevige klim uit het bos breken. Over de middag verslinden we onze picknick op een bergrug met een prachtig uitzicht op de kust en in onze rug de ruige resten van de krater die het eiland vorm gaf. Omdat we geen kaart meehebben blijkt de terugtocht problematischer en langer dan verwacht. Echt verloren lopen doen we niet, maar een paar keer moeten we toch op onze stappen terugkeren en de nodeloze kilometers wegen een beetje op het enthousiasme van de wandelaars.

kkm-7 — een voorbeeld van een gevaarlijk landdier

Terug in de buurt van asfaltbaan horen we het doffe geboenk van Polynesische muziek in de verte en lopen we recht op een rave party. Lokale twintigers hebben hun auto’s geparkeerd onder een impressionante bamboestruik met de hoogte van een eik. Met batterijen, versterkers en grote luidsprekers bouwen ze een zondagnamiddag-feestje (met muziek en drank, zonder dans).

De laatste kilometers worden afgemaald aan een gezapig tempo. Op het strand vinden we een bar naast een geïmproviseerd petanqueterrein. Na wat aandringen duikt de waardin van dienst met ons in de koffer (van haar auto) en diept daar 4 liter koel bier uit op. De lokale mede, Hinano, deed ons meer deugd dan een fles Orvelo na een toertocht.

We gaan terug aan boord, nemen een douche en verleggen ons naar een andere plek in de lagune, niet ver van het Intercontinental Hotel waar we reserveren voor een Polynesische avond die georganiseerd wordt voor de “normale” hotelgasten. Dat we ook hier weer blijven plakken aan de bar met een piña colada of een mojito is louter WIFI-toeval.

Dag 6

Vandaag is een rustdag. Na een uitgebreid ontbijt varen we met Flipper tot aan een plek in de lagune waar het maar een anderhalve meter diep is. Al snel zien we de eerste pijlstaartroggen in het water. De beesten worden af en toe gevoederd door hotelgasten en zijn dus vrij tam, maar het blijft oppassen geblazen. Je wil absoluut niet toevallig op een roggen-rug (wat een mooie alliteratie!) trappen als die, half ingegraven in het zand, zijn dutje ligt te doen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA — pijlstaartrog die komt bedelen

We snorkelen tussen de koralen door en plots zijn ook de zwartpuntrifhaaien van de partij. Die beesten blijven gelukkig op een respectvolle afstand (en wat mij betreft is dat respect wederzijds). Moorea verbergt duidelijk een deel van zijn charme onderwater want zo veel multicolore visjes heb ik nog nooit bij elkaar gezien.

Stef weet aan één van de toeristenboten wat sardientjes te ontfutselen en de roggen hebben dat onmiddellijk gezien. Zijn populariteit stijgt tot ongekende hoogten en plots zijn we omringd door een tiental roggen die allemaal sardienenbloed geroken hebben… De beesten blijken echter zacht (van vel) en aardig (van gemoed) dus buiten het feit dat een oudere, bijziende rog Ilse’s vinger voor een stuk aas aanzag gebeuren er geen ongelukken. De vissen pletsen met hun vleugels in het water wanneer ze aan de oppervlakte komen zoeken achter een goedkope maaltijd. Prachtige vissen zijn het, maar die lange pijlstaart blijft bij mij toch een kwalijke connotatie oproepen en ik ben eerlijk gezegd content wanneer we een halfuur later allemaal weer in de dinghy zitten.

Voor vanavond staat er cultuur op het programma. We komen goed op tijd in het Intercontinental hotel aan waar het strand is omgetoverd tot een gezellig restaurant. In een ondergrondse bakoven liggen wat speenvarkentjes te garen in bananenbladeren, en specialiteiten uit de verschillende eilanden worden gepresenteerd in aparte standjes, ze zien er overheerlijk uit. Het geheel wordt overgoten met een prachtige sterrenhemel en de geur van de zee.

FAQ 7 – en nooit last gehad van een té vlotte spijsvertering?

We waren erg goed voorzien van moderne geneesmiddelen, pillekes en zalfjes allerhande. Naast de traditionele zachtere middelen had onze EHBO doos ook de straffere toebak in voorraad, kwestie van ons spijsverteringsstelsel aeroob en anaeroob volledig te kunnen ontsmetten – just in case.

Ik durf het bijna niet te stellen, maar van alle verre reizen die we de afgelopen tien jaar hebben gemaakt is dit de eerste waar de Immodium en actieve kool ongeopend in de toiletzak is gebleven. We dronken nochtans gefilterd zeewater, aten lokale ijsroom, verorberden rauwe vis van de lokale markt en aten bananen met de kilo.

Enkel het doosje met artisanaal bereide pilletjes tegen zeeziekte werd aangebroken (met dank aan Magister Beirnaert).

Tijdens het eten wordt er wat gezongen, maar dan barst de show pas echt los.

kkm-10 — Polynesische gezangen begeleiden de maaltijd

Beeldschone schaars geklede vrouwen, prachtige (eveneens half naakte) mannen; waar zelfs Stef (momenteel in zijn beste form en vorm) bij verbleekt. De meeste vrouwelijke heupbewegingen worden aangestuurd door spieren waar ik het bestaan nooit van heb gekend. Ik kom ogen tekort. Onze dames laten het zich overigens ook welgevallen.

kkm-11 — Het is telkens weer spannend om af te wachten of de natuurvezels sterk genoeg zijn om het de hele avond uit te houden

kkm-12 — Ook de mannen doen niet onder voor de Vahines (= vrouwen in het tahitiaans) (een beetje een ongelukkige naam?)

De Polynesische jongemannen brengen een soort Haka waarbij een aantal maagden uit het publiek worden ontvoerd. Ocharme – ge zijt op huwelijksreis en dan komt daar plots een gespierde Polynesiër voor u staan, die uw kersverse Amerikaanse echtgenoot doet verbleken tot een slap afkooksel van wat een man écht kan zijn… Het zal u maar overkomen.

Dag 7

We varen een eindje terug over de lagune en ankeren ons in de buurt van Cook’s bay recht tegenover de Manutea Tahiti. Manutea Tahiti is een manufactuur waar ananas, mango’s en ander lokaal fruit worden verwerkt tot vruchtensap, confituur en Tahitian rum.

Ze zijn er vooral fier op hun 50° rum, maar die was toen wij passeerden volledig uitverkocht. Erger nog: de bar was toe wegens verbouwingswerken, dus even van de lokale gefermenteerde vruchtensappen proeven zat er ook niet onmiddellijk in. Na een korte rondleiding, hebben we dan maar een voorraadje ingeslagen dat representatief was voor het nog beschikbare productengamma in de fabriek: naast veel gezond fruitsap voor het ontbijt o.m. een fles exotische ananaschampagne.

Dezelfde middag zijn we doorgevaren naar Paraoro, een stadje een paar kilometer verderop en hebben we “das Boot” geankerd in de buurt van het Moorea Beach Café (volledig toegewijd aan Veuve Cliquot). Dat het café een comfortabele aanlegsteiger had in de buurt van de lokale Libre Service was meegenomen, want dan konden we weer bunkeren vooraleer de sprong te wagen naar het volgende eiland: Huahine.

kkm-16 — Moorea yacht club met het Moorea Beach Cafe

Dit werd de lakmoesproef: 20 tot 25 uur varen, 80 zeemijl (150 km) af te leggen in een stevige deining. Een test voor onze zeebenen.

FAQ 8 – geraak je op die eilanden nog makkelijk aan eten?

Op elk eiland vind je kleine superettes waar de meest courante producten makkelijk te krijgen zijn. Uiteindelijk zijn we in Frankrijk… Brood en kip worden gesubsidieerd en zijn spotgoedkoop. Verse vis is uiteraard makkelijker te krijgen dan in België en vind je in stalletjes naast de baan. Vlees (lam, rund) komt dikwijls uit Nieuw Zeeland. Luxeproducten (bier, wijn maar ook kazen en spuitwater) zijn wat duurder dan normaal maar blijven betaalbaar. Courante groenten vind je zoals thuis. Fruit is er in overvloed met mango’s, lokale bananen (niet de Chiquita bucht), papaya’s, ingevoerde appelsienen, etc. Het grootste probleem: citroenen zijn op de eilanden en zelfs in Tahiti bijna niet te vinden. Het leven is er zoet – niet zuur;-)

(wordt vervolgd)

gastverslag Karel De Baere Genootschapseilanden, Frans Polynesie

15/11/2016Frans Polynesie, gast, Genootschapseilanden, Iles du vent, nederlands, reisverslagStefan Decuypere

Ia Ora Na! (Hallo in het tahitiaans)

En daar staan we dan met onze twee voeten op de tarmac van Papeete’s airport: vochtig-warme tropenlucht slaat in ons gezicht gekruid met de vreemde mengeling van vliegtuigbrandstof en tamarinde bloesem.

Nu nog hopen dat Stef en Ilse op de afspraak zijn en onze heenreis zit erop… 36 uur onderweg waarvan een goede 24 in de lucht, rechtzittend slapen – ik word het nooit gewoon!

Ondanks het zeer ochtendlijke uur staat er al een bandje te spelen om de Air Tahiti vlucht uit Los Angeles te verwelkomen. De paspoortverificatie voor EU burgers is gemoedelijk tot laks, en het immigratieformulier is enkel bedoeld om toeristische statistieken bij te houden. Met onze loodzware zakken (elk netjes afgewogen op 23 kg inclusief 9 liter rode wijn in dozen, een zorgvuldig verpakte fles Orvélo, 5 kg briketten voor de BBQ en een stel tafelpoten) sjorren we naar de uitgang.

Onze gastheer en gastvrouw staan aan de uitgang te schitteren en met Tiaré kransen worden we stevig omarmd door hen (fysiek) en door alle Polynesiërs (in gedachte). Het doet toch altijd deugd om onder vrienden te zijn.

Na een verplaatsing van een kwartier met Stef’s huurauto staan we in het vroege ochtendgloren aan de boot, die er spic en span bijligt (achteraf vernemen we dat er blijkbaar flink is gekuist in afwachting van onze komst).

FAQ 1 – stellen ze het fysiek goed?

Ik mag u geruststellen… De Kapitein en Admiraal stellen het uitstekend. Ilse sportief als immer en met een diepbruine teint, Stef wat vermagerd, maar al bij al minder dan ik me had ingebeeld (blijkbaar te wijten aan uitspattingen tijdens het bezoek van Emma en Seba).

kkt-5 — Gastheer slooft zich uit voor zijn gasten

FAQ 2 –en hoe zit dat met de psyche?

Mentaal zijn ze mooi in balans, Stef heeft leren onthaasten en kan nu al een vol uur stil zitten, is attent (!) en het “schatje hier”, “zoetje daar” is niet uit hun interacties weg te denken. Wat een verblijf op zee al niet doet met een koppel…

We krijgen een uitgebreide rondleiding in het luxe verblijf dat Stef en Ilse al een jaar bewonen en nu ook 3 weken als drijvend guesthouse gaat fungeren. Eigenlijk is zo’n catamaran best te vergelijken met een grote caravan waar erg hard is over nagedacht vooraleer hij werd gebouwd. Hij ligt mooi stabiel in het water en de uitrusting biedt al het comfort dat je kan wensen, enkel het internet is wat minder voorspelbaar dan in België. Er is voldoende plaats om niet té veel in elkanders weg te lopen, massa’s bergruimte onder de vloer, de motoren en andere apparatuur zit allemaal netjes weggewerkt in het design. Onze knusse kajuit aan bakboord onder de spiegel heeft midscheeps zelfs een “on suite bathroom” (normaal moet die gedeeld worden met de kajuit in de boeg, maar die heeft Stef voorlopig ingericht als garage en stapelplaats dus we zitten op rozen).

FAQ 3 – en hoe zit dat dan juist met het sanitair?

Het WC heeft een manueel te bedienen chasse en je moet met die pomp een persoonlijke en intieme relatie opbouwen, wat enige tijd vergt. Eénmaal dat het vertrouwen er is en je de knepen van het verpompen onder de knie hebt loopt alles vlotjes (letterlijk en figuurlijk).
De douche levert zoals thuis koud en warm water maar in de praktijk gebruik je dat laatste quasi niet. Vanaf het begin tracht je zuinig te zijn met zoet water want op Sanuk wordt dat ter plekke uit het zeewater gemaakt en dat vraagt relatief veel van de batterijen. Eén uur watermaken levert netto zo’n 45 liter zoet water (voor het koken, de was en de plas – NIET voor de chasse) dus voor minder kritische dingen gebruik je gewoon zeewater.

[Nota van Stefan: Karel, het geurprobleem is opgelost, helaas nadat jullie terug weg waren. Er bleek een verstopping te zitten in de onderwaterafvoer, waardoor het zwart water (zeilterm) via de boven het water zittende overloop werd afgevoerd. Niet dat dit ons stoorde, want wat is een luchtje onder vrienden? ]

De eerste dag brengen we door in Papeete, na een douche in de Capitainerie op de wal (we hadden wat meer water nodig om de vermoeienissen van de reis weg te spoelen) en een uitgebreid ontbijt gaan we inkopen doen op de markt.

kkt-2 — De route van de eerste dag bespreken

kkt-3 — De overdekte markt van Papeete, met een kleurrijk en gevarieerd aanbod

De sfeer in Tahiti is “laid back” en de mensen uitermate vriendelijk zelfs in de “grootstad” Papeete (30000 inwoners). Je voelt en ziet dat ze hier gelukkig zijn op hun paradijselijke eiland en dat werkt besmettelijk.

Na een verkwikkende nachtrust zijn we op dag twee met de huurauto Tahiti gaan verkennen. Na een bezoek aan het Museum van Tahiti en de eilanden (te Fare Manaha) zijn we gestopt op een aantal heilige plaatsen langs de weg die door de Tahitianen met trots perfect onderhouden worden. De mooiste was de Arahurahu Marae. Best beschreven als een goed bewaarde anemistische rituele offerplaats in een prachtig stukje natuur, aan de voet van een klif omringd door de jungle. Je voelde de geesten er nog rondwaren tussen de Tiki’s (stenen beelden van godheden, stijl Paaseiland, maar dan kleiner).

Geen betere manier om de jetlag te verteren en de geuren van Tahiti mentaal in te blikken dan met een stevige hike over de middag tussen de tropische buien door. Nadat we onze meegebrachte lunch verorbert hebben bij een mooi vergezicht, hebben we nog een een botanische tuin bezocht om af te sluiten met een avondmaal in een Roulotte op de haven (roulotte’s zijn semi-mobiele kookcamionetten, waar de kok in een mum van tijd een lekkere portie lokale kost klaarmaakt).

Dag drie: Stef en ik zijn vroeg op en laten de vrouwen wat uitslapen. We kiezen voor een ochtendwandeling doorheen het recent heraangelegd stadspark dat langs de kustlijn en de jachthaven loopt. Prachtig park vol met borden die eigenlijk een zeer leerrijke introductie geven op de geografie, de flora en de fauna van Frans-Polynesië.

Na het ontbijt organiseert Stef een technische rondleiding op de boot voor zijn nieuwe tweede matroos (met nogal wat interessante details over de reparaties die hij al heeft mogen/moeten doen). Blijkbaar is er aan zo’n schip altijd wel iets dat kapot geraakt. Maar naar eigen zeggen is Sanuk nu “in topvorm” na de installatie van de nieuwe zonnepanelen, enkel rond de verhoogde bedrijfstemperatuur van de stuurboordmotor is er nog enige onzekerheid. Waarvan akte…

[Nota van Stefan: tussen vertrek van E&S en aankomst K&K heb ik de kabels van de zonnepanelen vervangen door een grotere doormeter, en een 50A zekering geplaatst. Ook bleek de SB motor het uitstekend te doen na zijn onderhoud ]

FAQ 4 – is dat wel veilig varen op zo’n schip in de Stille Zuidzee? Hebben ze ondertussen wel voldoende ervaring?

Met Stef als volleerd Kapitein (en navigator en mechanieker, en zeilmaker, en electricien, en computer specialist, en navigator) en Ilse als instruerend Admiraal (en opperbootsvrouw, en kwartiermeester, en marconist, en dekknecht, en kabelgast, en bijslaap) zijn alle disciplines aan boord om met vertrouwen het ruime sop te kiezen. Dat er geen onnodige risico’s worden genomen is duidelijk en wordt geïllustreerd door de uitgebreide veiligheidsbriefing die we ontvingen, door het feit dat er voor elke afvaart de voorspelde wind en deining grondig werd bestudeerd / doorgesproken en door de aanwezigheid van checklists en logs die voor elk vertrek formeel werden afgewerkt en ingevuld. We waren er gerust in!

De dag kabbelt voort, we trekken naar een Parelmuseum in de buurt – het eerste van een lange serie bezoeken aan juweliers met blinkende natuurproducten. Pearls are our girl’s second best friend…