Potpourri: losse bedenkingen bij het leven hier.

We zitten in de Blue Lagoon (helaas zonder Leonardo DiCaprio) naast Kingstown, de hoofdstad van de SVG eilandengroep.

Het aankomen was zonder incidenten, de Lagoon in tussen twee bakens (10 m van elkaar verwijderd) die de uiteinden van het rif aangaven (Vergeten foto te nemen). De planning was om Kingstown per fiets te verkennen. We hebben Flipper genomen en volgeladen zoals we vroeger met de auto vertrokken als we kleine pagadders hadden: de schopping zak, het aanhangwagentje, de twee plooifietsen, de rugzak, schoenen, ketting, …  (Je bent al gauw een halfuurtje kwijt vooraleer je de deur uit bent). Dan gevaren naar de aanlegstijger van een verlaten-want-nog-geen-toeristen yachtclub en hup, de  hort op. Zoals gewoonlijk hadden we vele reakties op onze fietsjes en meerdere aanboden tot overname, maar we reden door, heuvel op en heuvel af naar de hoofdstad, op zoek naar proviand. Ik had zelfs een zwaantje die naast me kwam rijden om eens naar mijn fiets-aanhangwagen combinatie te kijken. Spijtig genoeg had ik mijn Vuile Brackee truitje niet aan om wat extra indruk te maken.

Het weer

Een het weerbericht voor deze week en de komende weken meegeven: overdag tussen de 31 en 33°, ’s nachts rond de 28°. Kans op onweders is elke dag rond de 30%. De wind is tussen de 10 en 15 knopen, komende uit het O, Z-O. Soms is het bewolkt, wat pech is voor onze op zonnepanelen gebaseerde energievoorziening, dan moeten we ’s avonds de generator aansteken om bij te laden.

Provisioneren

Het is bizar, maar we besteden een groot deel van onze tijd aan het bezig zijn met eten: wat gaan we eten, wat is hier te krijgen, hoe sleuren we het naar de boot, enz. Het is zelden dat we een winkel voorbijlopen zonder eens binnen te kijken: wat is hier te krijgen en aan welke prijs. Het aanbod in elke winkel is verschillend, en aan de magere kant. Je vindt wel overal plastieken zakjes met suiker, bloem, rijst en ons onbekende dingen, basis ontbijtgranen, heel veel snoepwaar, chips en rum. Ook in blik is er meestal veel te vinden, maar zelden groenten, en zeker geen fruit. Gelukkig is er overal UHT-melk. Soms zijn er eieren en diepvries gerief. In de diepvries zitten alle onderdelen van kip, en naargelang de stand van de winkel soms eigenaardige dingen zoals varkenspoten, schellen van koeiehuid en rood vlees (zonder verdere aanduiding). Omdat we niet zomaar eens naar de winkel kunnen lopen (zie hierboven), maken we gebruik van alle gelegenheden tot bevoorrading die zich voordoen. Dit was ook een van de redenen dat we naar het hoofdeiland St Vincent zijn gevaren, we willen namelijk proviand opdoen voor onze oversteek naar Bonaire, later deze week.

Kingstown heeft ons niet teleurgesteld qua eten: we hebben twee supermarkten gevonden waar we allerlei lekkers zagen. We vonden yogurt, geitekaas, gemalen kaas, echte koffie (anders is het alleen Nescafe), diepvries groenten, appels en appelsienen. We hebben ons karretje volgeladen, met de volume beperking van onze draagtas in gedachten. Wat ik nog nergens gezien heb: saus in poedervorm,  wel heel veel soorten ketchup en marinades (Jerk is onze favoriet).

Nota over de geiten: je kan geen padje aflopen of je ziet wel een aantal geiten gebonden staan aan een leiband, in Cumberland Bay stonden ze zelfs op het strand. Meestal staat er een witte reiger naast. Ik heb me laten vertellen door Kenny rastaman dat dit is om de ticks op te eten, een symbiotische relatie dus. (Hehe, ik ben in form 🙂 ). Helaas vertaalt dit aanbod zich niet in geiteproducten. Geen geitemelk of -kaas of -vlees te bespeuren in de winkels, een misterie.

Groenten en fruit worden bij stalletjes langs de weg verkocht. Naargelang het stalletje vind je knollen (dasjeen, aardappelen, sweet potato, en nog andere dingen die we niet herkennen), witte kool, soms tomaten, heel zelden sla, wortelen (imported from usa), ocra, boontjes, ajuinen, chinese knoflook, aubergine, avocado (einde seizoen) en plantains. Qua vruchten zijn er mango’s, broodvrucht, bananen,  stervrucht, limoenen, papaya, watermeloen en soms passievrucht, guava en golden apple.

Alles wordt hier verpakt in plastieken zakken, wat we als cruisers wel handig vinden om als vuilbak bekleding te hergebruiken.

(Wissel)geld wordt hier meestal als propjes in een plastieken zakje bijgehouden. Het duurt eventjes voor je de verfrommelde biljetten van 5 of 10 EC$ in je portefeuille gestoken hebt.

Milieu

Hier wordt nog volop vuurtje gestookt door de opa’s in de tuinen. Soms passeren we langs echte rookwolken die Winnitoe jaloers zouden maken. Alhoewel de eilanden er redelijk proper bijliggen (de aanplakbiljetten en borden om SVG proper te houden zijn legio), vinden we toch regelmatig lege flessen en blikken langs de wegen. (Ilse zegt,een beetje zoals in Ledeberg)

Op de boot daarentegen zijn we enorm energie bewust. Elke gebruik van een druppel zoet water wordt overwogen vooraleer hij uit de kraan mag komen. We hebben wel een ontziltingsinstallatie Hugeau genaamd, maar die doet er een uur over om 50L te maken, en omdat dit elektriciteit vraagt moet er dus zuining mee omgesprongen worden. Telkens als de zon het toelaat, laten we Hugeau eens werken, gemiddeld zo een uur per dag. Enkel Marcella onze wasvrouw is nog niet echt op de hoogte van de prijs van water: ze heeft 50 L nodig om haar ding te doen, en ons mooi praten kunnen haar niet van gedachten doen veranderen. Gelukkig is ze anders redelijk in het verbruik van electriciteit.

Ook onze computers zijn grote slokkoppen van Ampèrekes, maar de kampioenen zijn onze frigo en diepvries. Met hun allen samen zorgen ze ervoor dat we meestal de generator Jenny eens aansteken terwijl we ’s avonds naar een filmpje kijken op de laptop. Ik heb een redelijk grote collectie films mee op onze 12Tb NAS. Gisteren zagen we Wonder Boy (7/10). Ook zijn we aan het eind van de eerste jaargang van The Good Wife gekomen, wat een leuk serietje is (8/10). Er wachten ons nog twee jaargangen, maar ik denk dat we eerst eens naar ‘Orange is the new black’ gaan kijken.

Heb ondertussen nog twee boekjes versleten, eentje van Chris Steward (Three ways to capsize a boat (7/10)), maar ik kan toch meer zijn eerste boek, ‘Driving over Lemons’ aanbevelen. Ook een biografie van Kevin Mitnick, ghost in the wires. Interessant, hoe iemand verslaafd kan zijn aan hacken en bereid is er alles voor op te geven (8/10). Nu ben ik  bezig aan Leslie Powels’ Solitaire. (Over een echte cruiser, oude stijl).

Verkiezingen

Het zijn hier bijna verkiezingen, maar er is alleen nog geen datum vastgelegd door de zittende regering. Het stemmen moet wel voor 10 december gebeuren. Overal vind je huizen ingericht als verkiezings hoofdkwartieren. Ik zag er een met een lange wachtrij, daar werd waarschijnlijk politiek dienstbetoon bedreven (louter mijn speculatie). Er is de rode partij van de regerende fractie, die bij de marxisten/communisten aanleunt, of beter gezegd bij Chavez aanleunde. Nu deze niet meer beschikbaar is om fondsen bij te dragen is de anti Amerika houding wat aan het afzwakken heb ik me laten vertellen. En er zijn de uitdagers, de groene en de gele partij. In elk dorp vind je wel een verkiezings versiering.

Dinsdag is het onafhankelijkheidsviering. In alle straten hangen de kleuren van St Vincent (groen, geel en blauw) overal vrolijk de 36ste verjaardag van de onafhankelijkheid van Engeland te vieren.

Vissen, Vogels, Krekel

Gisteren waren we aan het zeilen met ongeveer 15 knopen en hebben er voor ongeveer een halfuurtje een drietal brown boobies (nou ja, een bleekbruine, en een met een witte borst) rond onze boot gevlogen. Ze speelden met de wind, doken net voor de genoa (grote fok) en bleven dan hangen op de wind. Het was leuk om te zien.

Deze morgen zag ik de les van de vliegende vissen: plotseling verschenen er op een vijftal meter van de boot zeker een honderd tal vissen uit het water, scheerden over een afstand van een 5 a 10 tal meter net over de rimpelloze zee, en waren even snel weer verdwenen als ze verschenen waren. Je moet geluk hebben om net naar de goede plaats in zee te kijken. Dit verschil met de noordzee valt me enorm op, overal hoor of zie je beweging in het water: Ilse vertelde hoe ze zonet een vis uit het water zag schieten, twee meter hoog in een boog en dan weer het water in. Ik heb dit helaas nog niet gezien in de noordzee.

Gisteren hadden we bezoek aan boord. Eigenlijk reeds van toen we de Soufrière beklommen hadden, want op het einde van onze tocht had ik een tros bananen gekocht op de bergwand, en mee genomen in mijn rugzak aan boord. Pas als we aan de laatste 5 bananen begonnen zagen we onze bezoeker. Ik had net de bananen uit de schaal op de tafel gelegd, toen Ilse een gil gaf en zwijgend wees naar de grote Cucaraca die zich probeerde te verbergen onder een banaan. (Uit het verschot hebben we vergeten een foto te nemen). Een bruine kakkerlak van zo’n 3 cm met lange antennes was onze volgende zet aan het afwachten. Ik kon het vliegengaas over de bananen leggen zonder dat hij bewoog, en daaronder een zeer dun snijplankje schuiven. Gevangen in zijn kooi heb ik hem begeleid naar onze achterdeur, waar ik hem met een vlotte zwier in het water deed belanden. Uit het niets verschenen plots 3 vissen, en weg was hij…. Hiermee zijn we echt door het oog van de naald gekropen. Les geleerd.

Kamping Cumberland Bay

zoals je kan lezen (correctie: zal kunnen lezen) in het verslag van Ilse hebben we de vulkaan Soufriere bedwongen (geblust). Een hoop vulkanisch gesteente,  1200 m hoog gestapeld. Bij het restaurant van Stefano, captain Sforo, hadden we het plan gesmeed om de vulkaan langs haar lastigste kant te beklimmen. De gids die we daarvoor nodig hadden was snel gevonden in de baai: Kenny, de rasta man zou ons begeleiden, na een taxirit met zijn vriend naar het noordelijke gedeelte van het eiland, Chateaubelair. Om zes uur de volgende morgen stonden we klaar, Ilse en ik, en Kenny. Ilse had turnpantoffels aan, ik stapschoenen en Kenny… zwarte hoge rubberen laarzen. Ik droeg een rugzak met wat proviand en 3 liter water, Ilse haar rugzak met camera en Kenny … een klein katoenen draagtasje (met naar later bleek een t-shirt). Enfin, de taxi was maar een half uurtje te laat, en om 7 uur konden we aan de tocht beginnen op het gitzwarte zand van Richmond, waar de noordelijke weg rond het eiland stopt. Onze eerste hindernis was de monding van een rivier oversteken op het strand, niet zo een probleem want het estuarium (ja ik weet het, ik heb het opgezocht) was heel breed, met een 10 tal ondiepe stroompjes gescheiden door eilandjes van zand, iets wat op blote voeten gemakkelijk overwonnen werd zonder zelfs maar een natte broek. Daarna volgden we het strand voor een kilometer, tot we het binnenland ingingen langs de droge monding van een rivier die enkel bij stortbuien gevuld wordt door kolkende massa’s water.

Indrukwekkend, maar niet iets om te doen als de hemel er dreigend uitziet. Maar geen nood, de hemel was zijn eigenste blauwe zelve, en beloofde om geen spelbreker te zijn bij het overschouwen van de vulkaan. De tocht vervolgde zich met klimmen, klimmen, klimmen. Langs een richel op een bergkam bedekt met dicht groen vorderden we langzaam onder het beschermende dak van tropische bomen en planten, met af en toe lage struiken die ons een uitzicht gaven over de aangrenzende groene valeien, met zijn hutjes en kleine bewerkte stukjes grond tussen een zee van wild groen. Het aarden pad was soms smal, met links en rechts een steile helling, gelukkig begroeid met struiken zodat we bij een eventuele val maar enkele meters diep zouden sukkelen. Omdat het droog was bleef het gevaar binnen de perken, maar ik zou niet graag bij regen op dit pad moeten vooruitkomen. Het moeilijkste was echter het voortdurende klimmen, over boomstammen, soms onder laaghangende struiken, maar meestal gewoon steil bergop. Op elk stuk dacht ik, zouden we hier met de mountainbike omhoog geraken? Of indien niet, zouden we naar beneden kunnen rijden? Op sommige stukken na, denk ik dat we meestal zouden gewandeld hebben…

De papieren gids gaf ons mee dat dit de moeilijke beklimming van de vulkaan was vermits het pad vertrekt op zeeniveau, maar we maakten toch mooie vooruitgang, langs het plakkaat van het halfweg punt, bij de grootste vijgeboom die ik ooit gezien heb (10 meter doorsnee?) tot we vanonder het bladerdak uit kwamen, en tussen borsthoge struiken en gras verder klommen. Wat later werd dat kniehoog, en op het einde wandelden we tussen gestuikte graspollen tot we aan de rand kwamen van de krater. Onder een open lucht keken we naar een diepe vallei, ik schat zo een 500 meter, met in het midden opnieuw een berg, maar niet zo hoog als de rand waar we opstonden. De Soufrière was aan het slapen, of lui een sigaartje aan het roken, want aan een kant zagen we wat sulfurwolken de lucht in warrelen. Rond de binnenberg lag een ondiep meertje, want het water kan niet ontsnappen vanuit de krater.

Boven op de rand hebben we wat gegeten (kokosnoot) en gedronken (water). Onze klim had drie uur geduurd, beter dan de voorziene vier. Kenny, onze gids had geen drinken of eten mee, iets wat hem slecht bekomen zou zijn als ik niet genoeg water mee had gehad. Maar we hebben alles broederlijk gedeeld, en na een half uurtje zijn we terug aan de afdaling begonnen. Deze was ook knap lastig, want doordat we een bedding van een 10 à 30 cm breed droog stroompje volgden, overgroeid door struiken en gras kon je de oneffenheden niet zien en moest je behoedzaam je voeten plaatsen, klaar voor scheefslaande enkels of knie belastende putten.

Na een tweetal uren waren we terug bij het halfweg punt (duidelijk niet halfweg, maar eerder 2/5 van de klim), en na nog een uur stonden we terug op het strand. De afdaling was dus ongeveer even lang als de klim, door het moeilijke terrein en de toenemende vermoeidheid.

Onze taxi stond nog steeds op ons te wachten, en na een frisse pint waren we terug bootwaarts vertrokken, met nog een extra taxirit van twee uur om geld of te halen om de mensen te betalen: 200 EC$ voor de gids, 300EC$ voor de taxi. Als ik in Sint Vincent woonde weet ik ook wel wat ik zou willen zijn!

De dag na de wandeling hebben we niet veel uitgestoken. En de dag daarna wat de boot gekuist, en een tripje in de mast gemaakt om een vogelnest van onder de radar te halen (het jong zat nog in het nest, maar het was nog enkel een verzameling veren en bleke beenderen. ) Met Ilse aan de lieren was dit een gelegenheid geweest om van mij af te geraken, maar het feit dat ik er nog ben zegt veel!

Na 5 dagen hebben we Cumberland Bay verlaten, met bestemming de hoofdstad van Sint Vincent: Kingstown, of toch vlak erbij, in Blue Lagoon.

Op de windloze tocht hebben we nog wat man/vrouw over boord gespeeld met een zwemvest. En dat was maar goed ook, want anders waren er doden gevallen… (Hiervan geen foto’s) Oefening baart kunst, maar nog beter is de instelling die ik ergens gelezen heb: “een varende boot is als een bergtop, met aan alle kanten 1000 meter diepe afgronden.” Een beetje zoals de soufrière dus.