Alle berichten van Stefan Decuypere

Zaterdag 5 december 2015 Curacao tot Santa Marta, Colombië

[Sorry voor de verwarring door het bericht vroegtijdig te publiceren, a slip of the finger]

Wow, het is ongeveer drie weken geleden dat ik iets van me heb laten horen, en het is hoog tijd om dit goed te maken.

Ons verblijf in Curaçao is goed verlopen, zie het verslag van Ilse over wat we allemaal gedaan hebben, meestal zelfs per fiets. Voor mensen die na ons komen met fietsen, kan ik alvast deze tip meegeven: rij niet op de kant van de weg, maar neem ruim plaats in op de rijbaan. Op die manier kunnen de auto’s niet langs je heen zonder een inhaal maneuver te doen. Ik heb dit de laatste week geleerd nadat er nog eens een auto te dicht bij me was gepasseerd. Vreemd genoeg vinden ze het niet erg om achter je te blijven hangen tot ze voorbij kunnen steken.

We hebben wat onderdelen gekocht om een paar boot problemen op te lossen, en er wat nieuwe probleempjes bij gekregen. Ik denk dat we uit onwetendheid en gebrek aan ervaring wat ruw zijn omgegaan met onze batterijen, namelijk door ze te laag van spanning te laten komen (11.9V)  en daarna niet lang genoeg op te laden. Hierdoor kreeg het meetsysteem van de batterijen niet de kans om goed te weten wat de echte toestand was van de batterijen, en gebeurde het laden aan een te lage hoeveelheid ampères (30A ipv 80A). Eerst dachten we dat onze generator de schuldige was, maar na wat discussie met Jacques van Panache kwam de ware toedracht aan het licht. De oplossing was simpel, de generator eens 6 uur laten doordraaien, en op termijn de batterijen eens heel lang op te laden. Dat laatste zijn we van plan om te doen als we in een marina liggen, waar er op de kant 220V stroom beschikbaar is. (zie verder)

We hebben ook nog een bizarre ontmoeting gehad met een koppel die een eigen catamaran aan het bouwen was. Na een cryptische vraag op het radionet: “we hebben eens nood om met inteligente mensen te praten, zien jullie dat zitten?”  zijn ze ons de zondagmorgen komen halen. Waar ik eerder een jong koppel had verwacht, bleken dit twee oudere Amerikanen te zijn, naar onze schatting hij (Steve) eind de zestig, en zij (Pat) midden de 70. De truck was versleten, maar vooral stofferig vuil door hun twee grote honden (Commodores). Na een ritje van ongeveer een half uur kwamen we aan bij een opslagterrein van een bouwfirma, waar in een hoekje ervan een monster van een catamaran (70 voet) in opbouw was. Het koppel bleek al heel wat watertjes doorzwommen te hebben vooraleer ze in Curaçao waren beland. Ze hadden in Japan gewoond en in het binnenland van Venezuela en over zowat heel de wereld gecruised. Ik kreeg een heel uitgebreide rondleiding over de vooruitgang van de bouwwerken, maar eigenlijk was het duidelijk dat dit project gedoemd is om te mislukken. Het was triestig, maar hier waren twee mensen die al hun centen, tijd en energie staken in een groots project, dat waarschijnlijk niet zou afgeraken voor hun dood, en alleen in hun ogen veel geld waard is. De schelp van het schip was reeds grotendeels af, maar alles binnen moest nog geïnstalleerd worden, van de technische onderdelen zoals motoren, energievoorziening en mast/zeil, tot het comfort gedeelte zoals keuken, badkamer, leefruimte. Enkel de honden bleken volledig aangepast, zij het dat ze volgens mij wat lopend water konden gebruiken want ze zagen er vuil uit. Zijzelf schatten de resterende duur op twee jaar, maar ik denk dat ze er een jaar of 5 naast zitten. Zouden die intelligente mensen waarnaar ze uitkijken hen dit moeten zeggen? Ikzelf had er het hart niet voor, want het was duidelijk dat hun hele leven in het teken van dit bootproject stond. Met een smoes hebben Ilse en ik ons terug naar huis laten voeren, na ze nog een fles rode wijn cadeau gedaan te hebben, iets waar Pat duidelijk mee in de zevende hemel was. Terug op onze boot, vonden we beiden dat het eigenlijk een in-trieste situatie. Als de gezondheid van een van beide zou haperen, stort hun hele wereld in, en ondertussen hebben ze geen leven, want alles wordt geoffered aan het altaar van de catamaran. Terzelfdertijd beseffen ze dit waarschijnlijk ook zelf wel, maar kunnen het niet toegeven aan de ander of zichzelf. Enfin, wij waren toch blj om op een afgewerkte catamaran te zitten, en ermee te kunnen rondreizen. Al hebben wij natuurlijk ook af en toe nood aan een intelligent luisterend/lezend publiek.

Na ons verblijf in de spaanse wateren van Curaçao hebben we nog eens getankt (300l diesel, 35l benzine) vooraleer we vertrokken rond 14:00 uur naar Santa Marta, Colombia.

curacao to santa martaEerst hebben we in de dichtbijgelegen Fuikbaai (Curaçao) een nachtje geslapen om de volgende morgen rond 9 uur op weg te gaan, richting Aruba. We kwamen net voor donker aan in Aruba en hebben een nachtje illegaal in de meest oostelijke baai van het eiland gelegen (Rogers Bay), en waren we de volgende morgen om 07:00 reeds vertrokken richting Colombia.

IMG_0387
Rogers bay, Aruba. Niet zo erg als het eruit zag. We lagen er alleen, bij de schoorstenen.

Het is mogelijk om de trek naar Santa Marta vanaf Aruba in een keer te doen, maar wij verkozen voor twee tussenhaltes. Eentje in Cabo de la Vela, waar we een dag en een nacht lagen, en eentje in de Cinto baai, vlak om de hoek van Santa Marta. De reis verliep voorspoedig met een onkarakteristiek kalme zee en weinig wind, onder alweer een volle maan. Na 24 uur zeilen waren we rond 9:00 uur in Cabo De la Vela, Colombia, we lagen heel ver weg van de kant, in 5 meter water. Daar zijn we met flipper ons bootje bij felle tegenwind naar de kant gevaren, zo een  kilometer ver.  Nou ja, in twee keer, want de eerste keer zijn we na 250m zonder benzine gevallen. De benzinetank stond nog op Sanuk waar hij gevuld was net voor het vertrek… Roeispanen boven gehaald en gelukkig met de wind mee terug naar de boot. We hebben het wind- en kitesurf paradijs bezocht waar verder niets is behalve lege strandhutten die op de (Colombiaanse) decembertoeristen wachtten. Achter de kust ligt een dorre woestijn, waar het moeilijk is voor mensen om te overleven. Indrukwekkend qua natuur, maar we waren toch blij als we terug op onze Sanuk zaten en een lekkere maaltijd klaarmaakten.

IMG_0410
Cabo de la vela. Ik sta voor de helft op straat… maar er is niet zoveel verkeer.
IMG_0326
Cabo de la vela, hoofd en enige straat

De volgende morgen zijn we terug vertrokken voor een volgende 24 uur etappe, en kwamen we aan bij Cabo Cinto net na een ongeloofelijke stortbui van een half uur. Het regenwater gutste uit de lazy jack (opvangzak voor het grootzeil). Had ik nu maar een watervangsysteem, dan waren onze twee watertanks van 300L elk zeker vol geweest op een paar minuten (Iets voor het lijstje). De baai was onwerelds mooi en rustig, en maakt deel uit van het Tayrona Nationaal Park. Na een zalige nacht zijn we eens naar de kant gezwommen en hebben een kleine wandeling gedaan langs een voorlopig verlaten ecolodge en een barbeque hut. Verderop aan de kant stonden twee strooien huizen waar een bootje voor lag, ik vermoed dat er daar een vissersfamilies woont. Later in Santa Marta hebben we vernomen dat het park gesloten was tot 1 december.

IMG_0442
Bahia de Cinto, met in de achtergrond de ergen van de Siera Nevada van Santa Marta

In de namiddag vertrokken voor het laatste stukje van 25 nm, de kaap rond, tot in de jachthaven van Santa Marta. Het was grappig, Ilse dacht dat dit een slaperig stadje was, maar de flatgebouwen toonden haar het tegendeel. Het is een heel oude stad met ongeveer 500,000 inwoners, die zijn mooie en minder mooie periodes gekend heeft. We merken dat in de laatste 10 jaar er veel gerenoveerd en gerestaureerd is, met o.a. de aanleg van de nieuwe jachthaven. De prijzen in Colombia vallen heel goed mee, ik zou durven zeggen 1/3 tot 1/2 goedkoper dan in België. Ook zijn de mensen super vriendelijk, en blij dat er gringo’s op bezoek komen. De cruisers zijn duidelijk in de minderheid als toeristen, want de meeste zijn Colombiaans, maar er zijn ook een aantal rugzag toeristen. De meeste van hen komen om de chiudad perdida te doen, een meerdaagse wandeling door ruw terrein.  We hebben besloten om hier te blijven tot na Kerstdag. Er is hier redelijk wat te bezoeken, en we zullen ons dan ook niet onbetuigd laten.

IMG_0457
het vissersdorpje Santa Marta

Het enige nadeel van de marina is dat het niet ver van de haven afligt, en dat dit een grote doorvoer haven is voor steenkool. Elke andere dag ligt er een heel fijn laagje koolstof op de boot, niet echt zichtbaar tenzij je er eens door stapt met natte voeten. Er is geen beginnen aan, ook al hebben we nu stromend vers water van de kade.  Ik denk dat Santa Marta op termijn zal moeten kiezen voor toerisme, of voor een andere trafiek in de haven. Heel grappig in de marina is dat er ongeveer twee keer per dag een bootje doorvaart met Colombiaanse toeristen aan boord, die komen kijken naar de boten die er liggen. Als je dan even zwaait krijg je gegarandeerd een vrolijke en luide tegenreaktie.

Alles is hier te verkrijgen in de winkels, zeer vergelijkbaar met Europa. Dat is een leuk geschenk en vermits de werkkrachten hier goedkoop zijn zullen we ook een aantal verbeteringswerken laten uitvoeren terwijl we hier zijn. Een trui voor onze flipper werd besteld, een elektrische zoutwater pomp voor de generator zodat hij geen impeller meer nodig heeft want deze gaat te snel stuk, en wat klein canvas werk rond de boot. Misschien kunnen we hier ook de onderwater zink(en) laten vervangen (dit is een onderwater gemonteerd stuk zink dat de andere metalen onderwater delen van de boot beschermt tegen electrolyse)

We hebben hier nog niet veel gedaan behalve op ons gemak de stad op ons laten afkomen. We vinden dat we hier heel gemakkelijk met onze fietsjes overal kunnen geraken, en terwijl het verkeer druk is, hebben ze toch respect voor de fietsers. Wel hebben we het knagend gevoel dat sommige straten eenrichtingsverkeer zijn (toch zeker voor auto’s), alhoewel er geen verkeersbord staat en niemand hier iets op zegt, zelfs de politie niet. We beginnen te denken dat even en oneven straten slechts in 1 richting kunnen gereden worden.

IMG_0459

We hebben gegeten van de wagentjes die je overal langs de straat tegen komt: 60 Eurocent voor een spiesje met kip of vlees, en eens 2 euro voor een bakje met friet, salade, lookworst en saus. Geen haute cuisine, maar wel maagvullend. Dit is wat de colombianen zelf eten als snack. Wil je beter, dan moet je het restaurant induiken, en wordt de prijs iets duurder, rond de 12 euro (voor 2personen), bier inbegrepen.

IMG_3035

Het was grappig, Ilse en ik bestelden een vers vruchtensap. Ik nam de tweede keus (geen idee van wat de keuzes betekenden) en Ilse nam een verse limonade. We kregen elk een 1 liter plastieken maatbeker met een strootje in, gevuld tot de rand (kostprijs 1 euro). Wel heel lekker, het mijne bleek passievrucht te zijn, dus goed gegokt. Kijk ook maar eens naar de kerstversiering die overal volop in de stad hangt.

IMG_3039
We hadden er elk zo eentje…
IMG_3007
Overal is er kerstversiering, nu nog wachten op de sneeuw

Er wordt hier ongeveer evenveel op straat verkocht als in de winkels. In een zeer drukke winkelstraat was er een winkel van sportschoenen, en op het voetpad ervoor een kraampje met.. sportschoenen.IMG_0460

IMG_0464
taxi, de nummerplaat wordt herhaald op de deur

Er zijn hier waarschijnlijk meer taxi’s dan auto’s in de stad, zo van die piepkleine 3 cylinder Kia’tjes. We hebben ons laten zeggen dat een taxi 0,5 EUR kost om in de stad ergens naar toe te gaan. Het aantal taxi’s wordt enkel benaderd door het aantal busjes van de lokale lijn. Privaat uitgebaat maar allemaal rijden ze voor de moedermaatschappij, de deuren open en een bijrijder die eruit hangt en de bestemming afroept. De busjes zijn blijkbaar ook zeer goedkoop en rijden naar verdere bestemmingen. We zijn van plan er eentje te nemen als we de verdere buurt eens gaan verkennen.

We hebben reeds het museum van het goud bezocht, een vernieuw gebouw met een zeer recente tentoostelling van 2014. Zeker zijn inkom waard, want het was gratis. Binnen krijg je een kijk op de evolutie van de colombiaanse kunst (Pre Colombiaanse beeldjes en ambachtelijke sierraden), de veroveringen van de spanjaarden, de geschiedenis van de slaven en tenslotte de onafhankelijkheid van Spanje. Bolivar heeft in het museum nog gewoond, maar toen was het nog geen museum ( 🙂 ). Hier leerden we dat Simon Bolivar de grote held is van Columbia ( en wijde omstreken), hij was een Europees opgevoede Venezolaan die erin slaagde om Venezuela, Colombia, Peru, Ecuador en Bolivië in 1821 van Spanje onafhankelijk te maken en als een groot rijk te regeren (1819-1830).

IMG_3026
museum van het goud, Kilroy en Bolivar …
IMG_3045
De paradeplaats in het landhuis waar Bolivar vredig insliep

Hij leefde zowat overal, maar overleed in de Quinta de San Pedro Alejandrino in Santa Marta, Gran Colombia (jawel, het Santa Marta waar we zitten) aan TBC. Deze quinta (landelijke villa) is nu omgebouwd tot een drieledig geheel: ruines van een stookplaats voor rum, de villa waar hij overleed, en een museum van hedendaagse kunst van Colombia. Dit alles ligt in een groot arboretum. Best de moeite waard, en voor de Colombianen een soort van pelgrimstocht naar het ontstaan van hun natie. Eerst lag Bolivar begraven in de kathedraal van Santa Marta, maar na een aantal jaar heeft zijn geboortestad Caracas die eer opgeëist en hem verhuisd.

De kathedraal van Santa Marta is een groot wit gebouw, maar niet echt spectaculair vanbinnen. We denken eraan om met kerstnacht eens te gaan kijken, want katholisisme is hier echt wel nog in, en er zou dan wel het een en ander te doen moeten zijn rond de kathedraal.

IMG_0473
De kathedraal

Zoals je ziet, hier loopt alles op wieltjes, en ons dagelijkse leven gaat zijn gezapige gangetje. Morgen gaan we voor drie nachten in een ecolodge in het Tayrona Nationaal Park doorbrengen. Misschien zit er zelfs een wandeling in naar de baai waar we voor anker gelegen hebben, nu reeds 2 weken geleden!

Bonaire to Curaçao 8 tot 14 november 2015

Bonaire 
Bonaire ligt alweer een aantal dagen achter de rug. Voor ons vertrek hebben we de zondag 8 november – Ilse’s verjaardag – nog naar een baai, Lacbaai, geweest die door de lokale bevolking in het weekend wordt bezocht. Het was een heel mooi kader van blauw water omringd door een mangrove en afgeboord met fijn wit zand. Er was ook nog een houten huisje dat eten verkocht, gefrituurde vis met rijst en/of maiskoek (of was het maispudding?). Het eten was lekker (behalve de mais-massa) en er was ambiance want er speelde een drieman band. We hebben wat niets gedaan en voor we het wisten was het terug tijd om op de fietsjes te kruipen. Zonnetentje opgeplooid, alles de aanhangwagen (Lucky) in, en hup Luc, Lucienne en wij terug weg, met rugwind ditmaal. Ik weet het niet meer zeker, maar ik denk dat we ’s avonds nog naar een (paar) afleveringen van ‘Orange is the new Black’ serie hebben gekeken. (goed, maar niet schitterend). Of luisterden we naar het Curaçaoaanse radiostation dol-fijn? Of zijn we naar Karel’s bar geweest om de vorige afleveringen van de blog in de ether te gooien? Het gaat ook allemaal zo snel en de dagen vloeien ineen als er niet iets speciaal gebeurt.

uitstap naar lacbaai ilse verjaardag (3)
Ook hier de eerste sneeuw, of wacht het is schuim en 33°C

Klein Curaçao
De maandag hebben we vlot uitgecheckt (0$), bij de marina nog bijbetaald voor twee nachten aan de mooringbal (20$) en dan onze korte trip naar kleine Curaçao voorbereid op de plotter, door de route af te bakenen met waypoints, en dan te kijken of er geen obstakels op de reisweg liggen. We hadden ongeveer een kleine 30 NM voor de boeg, en de wind en de golven zagen er goed uit, niet te groot of te sterk.

Het is een raar gevoel om de trossen los te gooien: onze hele wereld veranderd. Weg zijn de mogelijkheden van het vasteland, en dus ook de verleidingen om nog vlug eens de email te checken, of tevergeefs eens proberen te skypen, of nog iets te gaan kopen, enz. Nu telt alleen nog het onderweg zijn, met het navigeren als voornaamste bezigheid. We kijken of er geen verkeer is rondom ons, of de windrichting nog goed zit tov de zeilstand, of er geen rare geluiden zijn aan boord, kortom of alles snor zit. Naar gelang van de vaarroute kan het zijn dat we een aantal vrachtschepen tegenkomen die stilliggen in het midden van de zee, wachtend tot ze een haven mogen binnenvaren. AIS (automatic indentification system) laat ons dan toe om te zien wat de naam, bestemmig, koers en snelheid van het schip is, en om het zo nodig op te roepen. Grote schepen hebben een zender en ontvanger, wij hebben enkel een ontvanger (Wij zien hen, maar zij zien ons niet via AIS). AIS heeft het voordeel over radar dat het over grotere afstanden werkt, en veel energie zuiniger is. Overdag gebruiken we de radar eigenlijk alleen om regenbuien te zien aankomen en te ontwijken. (Regenbui = onvoorspelbare richting en kracht van de wind). Maar als alles onderweg rustig is dan hebben we 20 minuten tijd voor onszelf, dan vullen we eens een kruiswoord raadsel in (bedankt Ann en Justine), lezen we iets, kijken we de vislijn nog eens na, of doet één van ons een dutje. En in dit geval was het een korte rit: na een uur of 4 varen dook er een soort van schoorsteen op in de verrekijker. Het was de vuurtoren van klein Curaçao, een onbewoond eiland dat op de vuurtoren en enkele houten gammele hutjes slechts een meter boven de zee uitsteekt. Maar achter het eiland liggen we wel goed beschut tegen de golven, ook al blaast de wind nog gewoon door. Bij onze aankomst vertrok er net een dagjes toeristen boot, zodat we het eiland voor ons alleen hadden, tenminste tot onze Italiaanse buren van Bonaire ook opdoken met hun jacht. In het donker van de nacht (rond 21:00 uur) kwam er nog een onverwachtse bezoeker, een jacht die in het donker zijn weg zocht naar een veilig ankerplaatsje. Hij liever dan ik, want het is toch bizar als je enkel je omgeving door een lichtstraal kan zien, en hopen dat het water geen verassingen verbergt. Maar voor hen verliep alles goed, en de volgende morgen zagen we dat het een klein zeiljacht was met 2 of 3 personen aan boord.
De volgende dag zijn we nog wat gaan snorkelen, maar viel het zicht wat tegen. Terug aan boord hadden we meer geluk met het gezelschap van een 30cm grote schildpad met wat kleintjes rond haar/hem. Je kan dit goed zien omdat ze om de vijf minuten eens hun kop boven water steken voor een hap lucht, vooraleer ze terug onder water duiken en in een donkere bewegende vlek veranderen.

klein curacao2 (13)
Zicht vanop het strand over het breedste stuk van het eiland tot aan het wrak aan de andere kant
klein curacao2 (8)
Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan… niet dus.

Fuikbaai, Curaçao
In de namiddag zijn we terug vertrokken voor een volgende tussenstop, Fuikbaai op Curaçao. Ik denk dat we beethadden op de vislijn net voor we de zeilen gingen strijken, maar door het maneuver om in de wind te gaan liggen was de spanning van de vislijn en haalden we enkel nog lucht op. Jammer, in plaats van vis hebben we soep gegeten die avond. Nog iets over de ingang van Fuikbaai: het is steeds bizar dat je vanop zee zeer moeilijk de ingang van een baai of rivier kan zien. De verrekijkers ten spijt blijft de kust een hechte groene of grijze ondoordringbare muur, ook al geeft de gps aan dat er wel degelijk een twintig meter brede ingang is, met daarachter een groot meer. Het is pas als men ongeveer op 500 meter is dat er plots boeitjes in het water blijken te liggen, of dat er een richtingaanwijzer opduikt die de juiste invaar hoek aangeeft. Het blijft moeilijk om het beeld op het gps scherm te consolideren met wat jouw ogen je vertellen, het vergt een beetje blind vertrouwen in de technologie.
We verbleven dus een tweede nacht illegaal in Curaçao, want we waren nog steeds niet ingechecked. Maar er kwamen geen waterflieken langs, en dus moesten we ook niet op zoek naar uitvluchten zoals oververmoeidheid. Om het legaal te doen, zouden we dus eerst naar de inklaar haven van Curaçao (Willemsstad) moeten varen, inklaren, en dan terug varen naar klein Curaçao en Fuikbaai. In Fuikbaai waren we de enigen die overnachten, maar er kwamen wel wat lokale bootjes tijdens de daguren langs.

Spaanse Waters, Curaçao
De volgende dag was de laatste korte etappe naar onze eindbestemming, Spaanse Waters. Dit is een grillig meer, samengesteld uit 5 takken, elk met rond om rond aanlegstijgertjes en/of villas, en in het midden geankerde zeilschepen. Zowat het meer van o’Douce in Eke, maal tien. En natuurlijk met een verbinding met de zee, in dit geval een smal kanaal uitgeschuurd in de rotsen. Tot op 200 meter afstand dacht Ilse dat we te pletter gingen varen op de rotsen, maar Ali Baba was er op tijd bij om de rotswand te openen.
Eens binnen was het wel even zoeken naar een plekje om te ankeren. Er zijn 4 ankergebieden waar je binnen mag liggen, en erbuiten varen kleine en minder kleine schepen (tot 25 meter) af en aan van hun ankerplaats naar de zee. We dachten een mooi plekje gevonden te hebben, en er gebeurde niks die dag. Na de obligate thee na het ankeren, en een uurtje op de boot alles in ogenschouw te nemen, vertrokken we voor een klein wandelingetje. Bij het terugkomen, toen het begon te schemeren kreeg ik in de mot dat onze omgeving aan het verschuiven was. Ook Ilse had gezien dat onze duitse buur reeds een tijdje verschillende malen aan dek was gekomen om ons gade te slaan. Helaas was het niet de omgeving die zich verplaatste, maar wijzelf. Ons anker, een Rocna 33kg, was aan het krabben gegaan. We hadden 40 meter ketting gestoken bij een diepte van 5 meter, maar dit bleek niet genoeg in combinatie met de bodem. Dus hebben we in het schemerdonker ons anker gelicht, nog een spelletje boksbootje gespeeld met een buur en een aantal stootwilgen, en tenslotte in volle duisternis ons herlegd, in het midden van de vaargeul. Ik had immers geen zin om in het donker te proberen zoeken waar er nog een plaatsje vrij was op de ankerplaats. Tot mijn genoegen waren er een viertal buren die met hun bootje ons bijstonden met goede raad en daad. We hebben die nacht niet te best geslapen, met elk uur een check op onze ankerwacht functie op de gps. De vissersbootjes waren die ochtend zo vriendelijk om rond ons te varen, en bij het ochtendgloren hebben we de motoren gestart en zijn op zoek gegaan naar een vaste stek. Die hebben we gevonden, niet te ver van waar we de dag tevoren lagen, maar beter beschut tegen de wind en de golven. Tot nu toe liggen we honkvast…

IMG_2866
3 sleepboten willen naar zee, maar de Queen Emma pontoonbrug is nog gesloten

Willemstad, Curaçao

We lagen ondertussen nog altijd met ons geel Q-vlagje, en het werd tijd om legaal te worden. We hebben Luc(ience) van stal gehaald, en gefietst naar Willemsstad. Nergens staat er een wegwijzer met die naam, want iedereen gaat ofwel naar Punda of naar Otrobanda, de twee wijken aan weerskanten van een water dat naar de Sint Annabaai haven leidt. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben een halve dag rondgereden om het kantoor van de douane en de immigratie te vinden, maar eens we het hadden ging alles heel vlot en goedkoop (0$) behalve de ankervergunning (10$). Alleen hadden we een beetje last met een dom blondje van de douane die er 40 minuten over gedaan heeft om een inklaar pagina in te vullen, ongeveer een minuut per veldje. Maar de cruisers zijn zo lief meneer, ze glimlachen altijd en zijn niet van hun stuk te brengen (want ze weten dat het dan nog langer kan duren). En apropos, het was een dom zwartje, maar ik wou niet racistisch klinken. (maar het was wel een mooi kind, dat maakte het wachten iets verdraaglijker).

IMG_2862
De spuuglelijke Queen Juliana brug die over de toegang tot de haven ligt.

Dus vanaf de donderdagavond wapperde ons Curaçaans vlagje fier in onze mast, nu horen we erbij. De vrijdagavond hebben we de Vlamingen en Nederlanders van de ankerplaats die ons geholpen hadden uitgenodigd voor een drink. We waren met 8ten, en het was een leuke bedoening, sommigen kenden elkaar reeds, maar de sfeer zat er goed in. Alleen was ik bedroefd dat ik geen Orvelo kon schenken, Dag.

IMG_2878
Ilse, Jose (Wildeman), Walter en MarieLou (boot ?), Jaques en Annette (Panache) en Coen (Wildeman)

 

IMG_2880
Uitsmijter: Burger King Drive Thru