Ia Ora Na! (Hallo in het tahitiaans)

En daar staan we dan met onze twee voeten op de tarmac van Papeete’s airport: vochtig-warme tropenlucht slaat in ons gezicht gekruid met de vreemde mengeling van vliegtuigbrandstof en tamarinde bloesem.

Nu nog hopen dat Stef en Ilse op de afspraak zijn en onze heenreis zit erop… 36 uur onderweg waarvan een goede 24 in de lucht, rechtzittend slapen – ik word het nooit gewoon!

Ondanks het zeer ochtendlijke uur staat er al een bandje te spelen om de Air Tahiti vlucht uit Los Angeles te verwelkomen. De paspoortverificatie voor EU burgers is gemoedelijk tot laks, en het immigratieformulier is enkel bedoeld om toeristische statistieken bij te houden. Met onze loodzware zakken (elk netjes afgewogen op 23 kg inclusief 9 liter rode wijn in dozen, een zorgvuldig verpakte fles Orvélo, 5 kg briketten voor de BBQ en een stel tafelpoten) sjorren we naar de uitgang.

Onze gastheer en gastvrouw staan aan de uitgang te schitteren en met Tiaré kransen worden we stevig omarmd door hen (fysiek) en door alle Polynesiërs (in gedachte). Het doet toch altijd deugd om onder vrienden te zijn.

Na een verplaatsing van een kwartier met Stef’s huurauto staan we in het vroege ochtendgloren aan de boot, die er spic en span bijligt (achteraf vernemen we dat er blijkbaar flink is gekuist in afwachting van onze komst).

FAQ 1 – stellen ze het fysiek goed?

Ik mag u geruststellen… De Kapitein en Admiraal stellen het uitstekend. Ilse sportief als immer en met een diepbruine teint, Stef wat vermagerd, maar al bij al minder dan ik me had ingebeeld (blijkbaar te wijten aan uitspattingen tijdens het bezoek van Emma en Seba).

FAQ 2 –en hoe zit dat met de psyche?

Mentaal zijn ze mooi in balans, Stef heeft leren onthaasten en kan nu al een vol uur stil zitten, is attent (!) en het “schatje hier”, “zoetje daar” is niet uit hun interacties weg te denken. Wat een verblijf op zee al niet doet met een koppel…

We krijgen een uitgebreide rondleiding in het luxe verblijf dat Stef en Ilse al een jaar bewonen en nu ook 3 weken als drijvend guesthouse gaat fungeren. Eigenlijk is zo’n catamaran best te vergelijken met een grote caravan waar erg hard is over nagedacht vooraleer hij werd gebouwd. Hij ligt mooi stabiel in het water en de uitrusting biedt al het comfort dat je kan wensen, enkel het internet is wat minder voorspelbaar dan in België. Er is voldoende plaats om niet té veel in elkanders weg te lopen, massa’s bergruimte onder de vloer, de motoren en andere apparatuur zit allemaal netjes weggewerkt in het design. Onze knusse kajuit aan bakboord onder de spiegel heeft midscheeps zelfs een “on suite bathroom” (normaal moet die gedeeld worden met de kajuit in de boeg, maar die heeft Stef voorlopig ingericht als garage en stapelplaats dus we zitten op rozen).

FAQ 3 – en hoe zit dat dan juist met het sanitair?

Het WC heeft een manueel te bedienen chasse en je moet met die pomp een persoonlijke en intieme relatie opbouwen, wat enige tijd vergt. Eénmaal dat het vertrouwen er is en je de knepen van het verpompen onder de knie hebt loopt alles vlotjes (letterlijk en figuurlijk).
De douche levert zoals thuis koud en warm water maar in de praktijk gebruik je dat laatste quasi niet. Vanaf het begin tracht je zuinig te zijn met zoet water want op Sanuk wordt dat ter plekke uit het zeewater gemaakt en dat vraagt relatief veel van de batterijen. Eén uur watermaken levert netto zo’n 45 liter zoet water (voor het koken, de was en de plas – NIET voor de chasse) dus voor minder kritische dingen gebruik je gewoon zeewater.

[Nota van Stefan: Karel, het geurprobleem is opgelost, helaas nadat jullie terug weg waren. Er bleek een verstopping te zitten in de onderwaterafvoer, waardoor het zwart water (zeilterm) via de boven het water zittende overloop werd afgevoerd. Niet dat dit ons stoorde, want wat is een luchtje onder vrienden? ]

De eerste dag brengen we door in Papeete, na een douche in de Capitainerie op de wal (we hadden wat meer water nodig om de vermoeienissen van de reis weg te spoelen) en een uitgebreid ontbijt gaan we inkopen doen op de markt.

De sfeer in Tahiti is “laid back” en de mensen uitermate vriendelijk zelfs in de “grootstad” Papeete (30000 inwoners). Je voelt en ziet dat ze hier gelukkig zijn op hun paradijselijke eiland en dat werkt besmettelijk.

Na een verkwikkende nachtrust zijn we op dag twee met de huurauto Tahiti gaan verkennen. Na een bezoek aan het Museum van Tahiti en de eilanden (te Fare Manaha) zijn we gestopt op een aantal heilige plaatsen langs de weg die door de Tahitianen met trots perfect onderhouden worden. De mooiste was de Arahurahu Marae. Best beschreven als een goed bewaarde anemistische rituele offerplaats in een prachtig stukje natuur, aan de voet van een klif omringd door de jungle. Je voelde de geesten er nog rondwaren tussen de Tiki’s (stenen beelden van godheden, stijl Paaseiland, maar dan kleiner).

Geen betere manier om de jetlag te verteren en de geuren van Tahiti mentaal in te blikken dan met een stevige hike over de middag tussen de tropische buien door. Nadat we onze meegebrachte lunch verorbert hebben bij een mooi vergezicht, hebben we nog een een botanische tuin bezocht om af te sluiten met een avondmaal in een Roulotte op de haven (roulotte’s zijn semi-mobiele kookcamionetten, waar de kok in een mum van tijd een lekkere portie lokale kost klaarmaakt).

Dag drie: Stef en ik zijn vroeg op en laten de vrouwen wat uitslapen. We kiezen voor een ochtendwandeling doorheen het recent heraangelegd stadspark dat langs de kustlijn en de jachthaven loopt. Prachtig park vol met borden die eigenlijk een zeer leerrijke introductie geven op de geografie, de flora en de fauna van Frans-Polynesië.

Na het ontbijt organiseert Stef een technische rondleiding op de boot voor zijn nieuwe tweede matroos (met nogal wat interessante details over de reparaties die hij al heeft mogen/moeten doen). Blijkbaar is er aan zo’n schip altijd wel iets dat kapot geraakt. Maar naar eigen zeggen is Sanuk nu “in topvorm” na de installatie van de nieuwe zonnepanelen, enkel rond de verhoogde bedrijfstemperatuur van de stuurboordmotor is er nog enige onzekerheid. Waarvan akte…

[Nota van Stefan: tussen vertrek van E&S en aankomst K&K heb ik de kabels van de zonnepanelen vervangen door een grotere doormeter, en een 50A zekering geplaatst. Ook bleek de SB motor het uitstekend te doen na zijn onderhoud ]

FAQ 4 – is dat wel veilig varen op zo’n schip in de Stille Zuidzee? Hebben ze ondertussen wel voldoende ervaring?

Met Stef als volleerd Kapitein (en navigator en mechanieker, en zeilmaker, en electricien, en computer specialist, en navigator) en Ilse als instruerend Admiraal (en opperbootsvrouw, en kwartiermeester, en marconist, en dekknecht, en kabelgast, en bijslaap) zijn alle disciplines aan boord om met vertrouwen het ruime sop te kiezen. Dat er geen onnodige risico’s worden genomen is duidelijk en wordt geïllustreerd door de uitgebreide veiligheidsbriefing die we ontvingen, door het feit dat er voor elke afvaart de voorspelde wind en deining grondig werd bestudeerd / doorgesproken en door de aanwezigheid van checklists en logs die voor elk vertrek formeel werden afgewerkt en ingevuld. We waren er gerust in!

De dag kabbelt voort, we trekken naar een Parelmuseum in de buurt – het eerste van een lange serie bezoeken aan juweliers met blinkende natuurproducten. Pearls are our girl’s second best friend…

(wordt vervolgd)