We hebben onze eerste gasten aan boord: Jacques en Annette, die we leerden kennen in Curacao. Zij zullen ons helpen bij de doorsteek van het kanaal als ‘line handlers’.

Ook hebben we een Panamees ingehuurd als vierde lijnhandler, James.

We vertrokken om 1:30 in de namiddag uit de marina, en vaarden een uurtje tot The Flats, de afspraak plaats voor het aan boord nemen van de Advisor, een soort piloot die je begeleidt bij het varen in het kanaal.

Om 18:15 was het zover, en konden we vertrekken. We waren met drie boten, een jacht en nog een kleinere catamaran. Het kanaal bestaat uit drie sluis systemen, eentje omhoog in drie stappen (Gatun Locks), en dan een sluis zakken (Pedro Miguel Lock), en wat verder nog een keer zakken in twee stappen (Miraflores locks). Al gauw kwamen we aan de eerste sluizen, drie na elkaar gelegen sassen, de Gatun locks.

Onze advisor was niet echt bij de pinken, want hij liet ons het verkeerde vrachtschip volgen en daardoor waren we iets te vroeg aan het sluizencomplex. Er stond een redelijk harde rugwind, die ons met 4 knopen naar de sluis toe dreef. Na wat zenuwachtig wachten op het juiste vrachtschip waarachter we in de sluis zouden liggen, kwamen de drie zeilschepen samen.

Het was intussen donker geworden, en de drie boten moeten voor de sluis aan elkaar gebonden worden, om als één geheel in de sluis te varen. Om een ongekende reden lag de jacht in het midden, wij aan bakboord, en de andere catamaran aan stuurboord. Het werd snel duidelijk dat Sanuk de meeste paardenkracht aan boord had, en dus moest ik het geheel voortstuwen en sturen, niet evident vanop de zijkant en met een serieuze rugwind.

Gelukkig was er op het jacht een advisor die wel wist wat er aan het gebeuren was, en hij gaf goede instructies. Het vrachtschip lag als eerste in de sluis, en wij vaarden er nu naartoe, om tussen het schip en de sluisdeur mee versast te worden. Vanop de kant werden er 4 touwen (lijnen) gegooid, en die werden vast gemaakt aan de kade en aan het vlot, zodat we in het midden van het sas gehouden werden terwijl we drie keer negen meter stegen.

Alles verliep vlot, en om 21:30 vaarden we uit de laatste sluis om te ankeren in het Gatun meer. Ilse had een schitterend stoofpotje gemaakt van kip, en daar genoten we met ons vijven van, want de advisor was reeds van boord gehaald, wel nadat hij als eerste en alleen in de derde sluis had gegeten. Ik moet zeggen dat er op geen enkel moment sprake was van drinkgeld of cadeautjes, alles is heel officieel geworden in Panama.

De volgende dag verwachtten we een tweede advisor, die zou komen tussen 9 en 11 uur. Het werd 12 uur voor deze er was, en we aan de redelijk lange tocht over het Gatun meer konden beginnen.

Vandaag waren we slechts met twee schepen, een jacht en wijzelf. Onze doorgang in het Pedro Miguel sas was voorzien om 18:30 wat onze advisor, Frank genaamd, te laat vond. Hij dacht dat we om 17:00 nog een mogelijkheid was, dus moesten we volle gas (7 knopen) over het meer varen. Gelukkig stond er terug een mooie rugwind die ons mee stuwde naar onze bestemming.

Toen we er bijna waren bleek dat het toch 18:30 zou worden, dus moesten we het zachtjes aan doen, tot voor de sluis waar we een uur moesten rondjes varen, wachtend op ons vrachtschip.

Dit zag ik niet zitten, eerst een ganse dag plankgas geven, en dan diesel verbruiken om te wachten! Op dit moment was er geen verkeer op het kanaal, en was ons vrachtschip nog niet in zicht. Ik vroeg toelating om aan de kade aan te meren – geweigerd -, om aan de meerboeien te mogen liggen – geweigerd – en expirimenteerde dan met dwars op het kanaal en de wind te liggen, zonder de schroeven te laten draaien. Blijkt dat dit redelijk stabiel is, en we gingen met 1 knoop vooruit. Toch was dit te veel gemanouvreer, en vroeg ik nogmaals om aan de meerboei te mogen liggen. Dit keer mocht het wel, en dit bleek de goede keuze te zijn. Rustig, zonder motoren en toch in een wind van 20 knopen ter plaatse blijven liggen, wachten op ons vrachtschip. Ditmaal zouden we voor het schip in de sas varen, langszij een sleepboot. Achter ons kwam dan het jacht in het midden van de sluis te liggen, en daarachter het vrachtschip.

Dit ging vlot, eerst meerden we af voor de sluis, dan kwam de sleepboot in de sluis aan de kant gemeerd, en dan meerden wij af aan de sleepboot.

Samen omlaag om dan het Miraflores meer op te varen dat tussen de twee sluiscomplexen in ligt.
Bij het aanmeren aan de kade voor de Miraflores sluis ging het mis! Ik maakte een beginnersfout, die me duur had te staan kunnen komen. Ik had de bedoeling om eerst de boeg vast te leggen aan de kade, dan het meertouw aan de achterkant vastmaken en daarna met de motoren in achteruit om zo de achterkant naar de kade te trekken. Maar dit was zonder de rugwind gerekend. Eens de boeg vastlag dreef de boot met zijn achterkant weg van de kade en kreeg ik de achterkant er niet meer naartoe, ondanks het feit dat beide motoren op vol achteruit draaiden, en de lijnhandler met volle kracht aan het achterste meertouw trok. Onze Sanuk draaide met de achterkant naar het midden van de sluis, en spoedig zou de voorkant van de tweede boeg de kade raken. Maar gelukkig was er Jacques, die met zijn ervaring de oplossing had en snel kon uitvoeren: de achterste lijn naar de kant over de winch, en met behulp van de winch en de motoren de achterkant naar de kade toe trekken. Dit zal ik niet meer vergeten: eerst de kant van de wind vastleggen, en dan pas de rest. Een goedkope les, want er was geen schade.

Na dit ontnuchterende maneuver verliep de rest vlekkeloos. Om 20:30 waren we uit de Miraflores sluizen en konden we op zoek in het donker naar een ankerplaats bij Balboa Jachtclub. Voor het eerst op onze reis moesten we rekening houden met getijden: op deze plaats in de stille oceaan er is een 5 meter verschil tussen hoog en laagtij, en deze nacht zou het -0.5 meter laagtij zijn (dus lager dan op de kaart staat aangegeven). Gelukkig was het bijna windstil, en vonden we een klein plaatsje tussen allerlei andere schepen die aan boeien lagen.
Missie volbracht.