Indrukken van Bonaire
Onze plooifietjes (De fietsenmaker hoorde het in Keulen donderen, in Nederland/Bonaire noemt men dat dus vouwfietsen) doen het hier goed, want het is heel plat, en dus gaan we er bijna altijd mee op stap.
De eerste zondag (1 nov) zijn we tijdens een verkenningstochtje langs een AlbertHein gefietst. Hij was open tot 20:00 uur, en dus konden we het niet laten om even binnen te glippen. Wat een weelde aan producten, van saus in poeder, kazen, sinterklaas snoepgoed (drop, speculoos) tot vele soorten vlees, groenten en fruit. Ook kon ik het niet laten om van elk speciaalbier dat ze hier hebben minstens één flesje mee te doen: Duvel, Westmalle, Kasteelbier en Brugse zot. Voor speciale gelegenheden natuurlijk, want elk kost ongeveer $2,5. [ Karel, ik heb nog even getwijfeld bij dat kasteelbierken … ]
We liggen aan een boei, ongeveer 50 meter van de dijk, met naast ons Italiaanse en Nederlandse buren. Blijkbaar was het hier vorige week nog veel drukker, want de boten die het einde van het orkaanseizoen afwachtten zijn allemaal terug vertrokken richting Grenada of de Dominikaanse Republiek. In Bonaire is het nu rustig, behalve op de dagen dat er een cruiseschip ligt (deze week 5 dagen, volgende week 2) want dan is het in het stadscentrum druk, en zijn alle verkoopstalletjes en soevenierswinkels open. In december wordt het hier permanent druk, en gaat het volume de hoogte in. Het volume van de bars (Karel’s bar is erom gekend om niet om enige decibels verlegen te zitten, ongeacht het uur) en het lawaai van de auto’s en moto’s op de dijk. Na Grenada, St Vincent dus nu ook Bonaire met manifestaties van luister-eens-naar-mijn-pk’s of kijk-eens-naar-de-rubberwolk-die-uit-mijn-band-komt machogedrag. Ook ik laat de motor van onze flipper wel eens in de toeren gaan, maar dan meestal als ik wil aanleggen en per ongeluk de gashendel de verkeerde kant opdraai. Ik heb hoop dat ik het ooit nog wel onder de knie krijg, gelukkige betaat de boot voor 60% uit bumper.
Dinsdag zijn we er nog eens op uit geweest met Luc, Lucienne en Lucky (onze fietsjes), naar een afgelegen stuk land in het oosten van Bonaire: Bara Di Karta. Langs een wirwar van onverharde wegen tussen kaktus en doornstruiken hebben we een mooi beeld gekregen van het ongerepte Bonaire. Eenzaam, dor en sporadisch bevolkt door Kunuku’s (boeren) getuigt het van een indrukwekkende natuurkracht. We zagen golven zich onophoudelijk op de messcherpe vulkanische kliffen te pletter slaan, hier en daar een fontein water de hoogte injagend. In een zeldzame inham (Boka) wordt zwemmen onmogelijk gemaakt door grote golven die woest kolkend sterven op een steil strandje van dood koraal. Dit is duidelijk de windkant van het eiland, er is geen enkele haven of duikplaats langs deze kust, te gevaarlijk.
We hebben na een ritje van ongeveer 20 km onze lunch opgegeten bij een spaans cafeetje (2 Amstel, 2 Heineken voor $7) en zijn dan wind in de rug terug naar Sanuk gereden. Een geslaagde dag.
We hebben ook een Discover Scuba Diving ervaring gedaan bij een van de vele duikshops die Bonaire rijk is. Na een kort filmpje en een halfuurtje uitleg mag je met een duikfles aan het water in. Onder water worden de oefeningen nog eens herhaald (regulator laten vallen en terug insteken, duikbril ontwateren, diepte regelen BCD) en dan mochten we een halfuurtje achter de lesgeefster zwemmen, tot een diepte van ongeveer 8 meter. Heel leuk, maar tot op die diepte zie je ongeveer evenveel met snorkelen. Ik deed het vooral om het duikmateriaal eens te leren kennen, want op de boot ligt er ook een fles, een BCD, een drietal duikpakken en nog wat ander materiaal. Helaas was Steve, de vorige eigenaar nogal aan de struise kant, want het vest waaraan de duikfles hangt is een XL, en de duikvinnen een maat 10 (ik heb 42, maat 8). Ik heb trouwens nog nooit zo een lange duikvinnen gezien (90 cm), en ik geraakte er geen meter mee vooruit. Duiken is precies nog want anders dan mountainbiken om de kuiten te trainen. (Of ben ik mijn spieren reeds kwijt?). Duidelijk een ruilvoorwerp voor een parelvisser met beenspieren en grote voeten. Ik denk dat het duikgerief enkel gebruikt zal worden om een klus onder water op te lossen.
Gisteren vrijdag 6 nov hebben we een truck gehuurd bij Budget ($50), waarmee we het natuurpark Washington slagbaai in mogen. Het park beslaat ongeveer een vierde van Bonaire en ligt in het noorden. Het is een ongerept natuurreservaat, met 5 soorten cactussen, hagedissen, wilde ezels en geiten, flamingo’s, papegaaien en andere vogels.
We hebben een korte wandeling gemaakt langs de oostkust, en reden dan door het binnenland naar de westkant.
Daar hebben we gesnorkeld in de Wayaka baai. De verscheidenheid aan soorten vis, allemaal om ter prachtigst, is hier werkelijk fenomenaal. Wat Ilse en mezelf bijbleef is een grote school diepblauwe en zwarte vissen (Ilse zegt dat het Angelfish zijn) die rustig in het ondiepe water (1m) om ons heen zwommen.
Vandaag was de cruiseboot ClubMed 2 op bezoek. Het schip bracht aangename herinneringen met zich mee aan een cruisetocht langs de Griekse en Turkse kust die we lang geleden (2003) eens gemaakt hebben met het zeil/cruise schip.
