We zijn uitgechecked uit Grenada in Hillsborough. Het was een gemakkelijke en snelle bedoening. Eerst bij immigration, waar we wel 40 EC$ per persoon verlaattaks moesten betalen (omdat we met het vliegtuig waren toegekomen), dan bij customs waar ze alleen ons document van immigration nodig hadden. 
Het valt me op dat niemand kijkt naar de geloofwaardigheden van de documenten. Of het nu een mooie kleurcopie is of een origineel, ik denk niet dat iemand er al aandacht aan besteed heeft. En de paspoorten, die hebben ze enkel nodig om de stempel in te zetten en krijgen een vluchtige behandeling.
Voor we echter naar het strand van Hillsborough konden, merkte ik op dat de onderbrekingsknop van onze Honda buitenboord afgebroken was. Dit is het knopje dat je permanent moet uittrekken met een plastiek sleuteltje en ervoor zorgt dat je de motor kan starten, en als veiligheid dat de motor afslaat als je overboord valt. Vermits je de motor niet kan starten zonder dat het pinnetje uitgetrokken is, heb ik dit tijdelijk moeten herstellen. Ik heb wel een boormachine op batterijen, maar het is er eentje voor 220V, wat we niet beschikbaar hebben aan boord, en beide batterijen waren leeg… Met de drilbit in een vise-grip langzaam een gaatje in het plastiek geboord en daar een ooghaakje ingedraaid. Met wat rondelletjes een werkbaar tijdelijke oplossing gemaakt.
Ik vraag me af hoe het komt dat het knopje afgebroken is. s’avond was het er nog (denk ik), s’morgens weg, en niet in Flipper te vinden. Komt daarbij dat onze draagbare motion detector in het midden in de nacht is afgegaan. Zouden we een diefstalpoging van onze dierbare Flipper achter de rug hebben? In elk geval zijn we er redelijk zeker van dat dit geen gemakkelijke opgave wordt voor een dief: de motor is bevestigd aan de romp met een stazo motorslot, en flipper is ’s nachts met een lange veiligheidskabel en slot steeds vastgemaakt aan de boot.
Zoals gezegd, we hebben Hillsborough en dus Grenada verlaten voor een tweede inklaar poging in St Vincent. Nu zijn we met een mooie wind van rond de 15 knopen naar Clifton op Union Island gevaren. Heerlijk zeilen, met maar één akkefietje onderweg: terwijl we enkel op zeil vaarden kwam er af en toe een bonkend geluid uit de stuurboord motorruimte. Ik heb al varend het luik geopend, en zag dat de Yanmar motor soms een schok kreeg (hij staat op rubbers gemonteerd), alsof de saildrive ergens tegen stootte. Het enige wat ik kon bedenken is dat dit door de snelheid (7 knopen) van de propeller door het water moest komen. We hebben 3 bladige maxiprop propellers, van het soort dat zichzelf in 3 standen kan zetten: vooruit, achteruit en geen weerstand. Onze Yanmar motor versnellingspook stond in neutraal, en met deze in vooruit te zetten ging het probleem weg. Bizar, maar blij dat we dit tegenkwamen met 15 knopen wind en geen 30…
[ Literatuur maxiprop nagegaan: versnellingspook in achteruit zetten als motor stil ligt, Yanmar advies: versnellingspook in neutraal zetten ] Hm.. ik zal eens met andere cruisers moeten praten. Ook raar dat het slechts met 1 motor gebeurde.
We liggen dus in Clifton, en het inklaren was een fluitje van 70 EC$. Ons ingevuld papier van vorige keer lag zelfs nog ergens in een schuif totaal verkreukeld op ons te wachten voor verdere afhandeling.
Na het inchecken een toertje van het eiland gedaan met Luc en Lucienne, en per ongeluk de verkeerde weg genomen, waardoor we ongeveer het ganse eiland reeds gezien hebben op ongeveer 2 uurtjes. Mooie en zeer rustige wegen. Het is een hele luxe om op dit eiland een auto (nodig) te hebben, en hem te kunnen onderhouden.
Vandaag 1 oktober was een echte cruisers dag: onderhoud in exotische plaatsen. Ik heb onze ijsmaker, Miko, onder handen genomen. Miko koelde wel, maar wilde geen ijs maken. Gelukkig was er een nieuwe reserve mechaniek aan boord, en ik heb deze geïnstalleerd. Ook een nieuwe dichting op de deur gestoken. Daarmee was het grootste gedeelte van de dag voorbij… Maar nu hebben we ijs à volonte. Een beetje obscene luxe lijkt het ons, maar een erfenis van de vorige amerikaanse eigenaars. Ilse heeft de hele dag gezwoegd met de grote kuis van de boot, en Marcella haar ding laten doen. We hebben het einde van deze dag gevierd door onszelf eens op restaurant te trakteren. Eerst een coctail, voor Ilse een pizza en voor mij Lambi (de inhoud van conch schelpen).
In het anders lege restaurant zat naast ons een koppel … Belgen! Van Luik waren ze, en ze hadden met hun 60 voet jacht reeds 22000 miles afgelegd in 2 jaar, van Spanje naar Brazilie, Falklands en terug naar de Carraiben. Waw.
Thuis gekomen hebben we nog gekeken naar 2 afleveringen van het tweede seizoen van ‘The Americans’, het verhaal van een koppel russiche spionnen in het America van de jaren 80. Een aanrader. En daarna naar bed in onze schommelende caravan.
